Warm rood slaat dood

Het blijft een hardnekkig misverstand. En veel achteretikettenschrijvers houden het graag in stand: ‘Drink deze rode wijn op kamertemperatuur.’ Hoe regelmatig we niet tijdens proeverijen die we geven als reactie krijgen: ‘Maar rode wijn moet toch op kamertemperatuur..?’ als we ze wat koeler rood laten proeven. En hoe vaak we er niet al eens over hebben geschreven. 

Maar vooruit. Nog maar een keertje. Vooral omdat het ook zomer is. De regel ‘rode wijn op kamertemperatuur’ hebben we  te danken aan de tijd dat woonkamers nog niet centraal verwarmd werden. We zaten voor de open haard die onze voorkant schroeide, terwijl onze achterkant vernikkelde. De tot Homo Honyewellus geëvolueerde wijn drinkende mens is dat inmiddels echter gaan interpreteren als 21 graden of nog hoger. Maar dat is voor rode wijn veel te warm. Fris rood zomerfruit vermomt zich plots als tutti frutti. Alcohol gaat dampen en bedwelmt de neus. De doordrinkfactor vliegt omlaag. En je weet Glühwein drinken we alleen in de winter.

Al zijn we zelf ook van de wandthermostaatgeneratie, het gaat ons te ver om te gaan friemelen met een thermometer. Want waar dat ding voor het laatst heeft gezeten, weet je natuurlijk nooit. Wie boft en een koele wijnkelder heeft, zet zijn fles direct van onder het maaiveld op tafel. Perfecte temperatuur. En mocht de inhoud dan iets te koud zijn dan is deze binnen een paar minuten perfect. Dankzij de ‘kamertemperatuur’… 

Lauw rood - vanwege een verblijf in dat o zo decoratieve wijnrek naast de centrale verwarming - zet je gewoon een half uurtje tot drie kwartier in de koelkast. Is de dorst te groot, pak dan een ijsemmer en laat ‘m daarin vijf minuutjes tot zichzelf komen. Handje zout in het water, koelt het nog sneller. Ook ijscorsetten en koelstaven doen wonderen en passen  - het is een mirakel - niet alleen om een fles wit of rosé. Inmiddels bestaan er ook ‘koelballetjes’ die hetzelfde effect hebben, en de klus per glas klaren. 

Echt koel mag beaujolais of gamay uit de Loire gedronken worden. Deze laten zich van rond de 12-13 graden van hun beste kant zien. Maar wel oppassen geblazen. Want zo’n fles is dan zo leeg. Geldt overigens ook voor pinot noir en cabernet franc. Die mogen een streepje minder fris: 13-15 graden Evenals merlot, tempranillo, grenache trouwens en flink wat Italiaanse druivenrassen, zoals lagrein en dolcetto. Tenminste, als het hier houtvrije en relatief  ‘eenvoudige’ modelletjes betreft. Waarschuw je je ijskast vast voor vreemde bezoekers?

Rood te warm schenken is niet goed. Maar wit en rosé zijn ook temperatuurgevoelig. Als je die te koud schenkt, verdoof je je smaakpapillen en proef je niks. Bij sommige wijnen is dat misschien een zegen maar die halen nooit de eindronde van De Grote Hamersma. Daar is immers alleen maar plek ingeruimd voor de lekkerste wijnen. En die dienen met alle egards behandeld te worden. Daarom: haal je wit of je rosé een kwartiertje voor je deze wil gaan drinken vast uit de koelkast. Dan komen geur en smaak het beste tot hun recht. 

IJsblokjes in de wijn doen is not done volgens de connaisseurs. Een blokje in een eenvoudig glas wit kukelen, is nog tot daar aan toe. Maar om rood op een dergelijke opfriscursus te trakteren, staan lijfstraffen. Nu lappen wij deze dreiging met sancties volledig aan onze laars. Want te warm rood is namelijk nog erger. Wel hanteren wij een simpel trucje om het glas rood niet helemaal in het water te laten vallen. Zijn wij op restaurantbezoek, dan vragen wij de ober om een glas met ijsblokjes en een lepel. Grapjes als ‘maar u hebt toch niet het kindermenu besteld?’ negeren wij om vervolgens een aantal blokjes op het eetgerei te leggen. Glas schuin en voorzichtig de lepel met ijsblokjes door de vloeistof bewegen. Binnen een half minuutje is het rood op de gewenste drinktemperatuur terwijl er nauwelijks sprake is van water bij de wijn.