Italia Numero Uno

Italië, het grootste wijnland ter wereld, begint ook een steeds grotere rol te spelen bij wijn drinkend Nederland. Het zou zomaar eens te maken kunnen hebben met het feit dat we inmiddels wat vaker nee zeggen tegen chardonnay, merlotvermoeidsheidsverschijnselen (9x woordwaarde) beginnen te vertonen en steeds maar syrah toch wat saai vinden. 

Een uitstapje naar De Laars ligt dan voor de hand. Italië is naast het grootste ook nog eens het wijnland met de meeste autochtone druiven ter wereld. Het telt 377 verschillende soorten die onlosmakelijk gekoppeld zijn aan hun eigen postcode. Van het koele Alto Adige aan de Oostenrijkse grens tot aan het snikhete eilandje Pantellaria, dichtbij Afrika, iedere Italiaanse wijnstreek kent zijn ‘eigen’ druif, met een uniek karakter.

Overigens ligt het aantal waarschijnlijk nog een stuk hoger. Het totaal wordt zelfs geschat op tweeduizend, ofschoon niet alle variëteiten worden gebruikt om wijn van te maken ‘op commercieel verantwoorde basis.’ Dat valt te lezen in Native Wine Grapes of Italy. Schrijver Ian d’Agata is dertien jaar doende geweest om het Italiaanse druivenareaal in kaart te brengen. Van aglianico tot zibibbo.

Vooral de nieuwe generatie wijnmakers heeft de ‘autochtone’ druiven herontdekt. Jonge wijnmakers zijn weer trots op hun ‘oude helden’. ‘Dode’ wijngaarden worden weer gereanimeerd en alleen al heerlijk klinkende druiven als ribolla gialla, pecorino en nero d’avola worden weer aan de fles toevertrouwd. Soms na eeuwen vergetelheid. En met succes. Zo iets ouderwets als ‘eigenheid’ blijkt een modern en sterk marketingargument. Vooral omdat dankzij eigentijdse wijnmaaktechnieken ook de kwaliteit met sprongen vooruit is gegaan. 

Daarbij spelen ‘de huidige omstandigheden’ de Italiaanse wijnmakers ook nog eens in de kaart. Wereldwijd, en ook in Nederland, valt er een groeiende belangstelling te noteren voor ‘de betere soorten.’ Want weliswaar zijn we minder gaan wijn gaan drinken (dat was ook al voor corona het geval) maar we zijn wel bereid om meer voor ons flesje te betalen. Als we niet naar ons favoriete café of restaurant kunnen, dan geven we graag wat meer uit aan ons flesje voor thuis. Maar liefst 21 procent meer dan vijf jaar geleden, volgens een recent bericht in Drinks Slijtersvakblad. In de buitenlandse pers wordt eveneens gerept over de indulgence factor, de verwenfactor. Het Engelse wijnblad Decanter berichtte op 27 augustus dat er een historisch grote vraag is naar Italiaanse fine wines. In de eerste zeven maanden van dit jaar liet de Liv-ex, een soort wijn AEX, een stijging zien van maar liefst 70 procent. Kortom, de verzamelaars hebben niet stilgezeten. 

Maar hoe zit het nou voor wie gewoon lekker wil drinken? Die doet er verstandig aan om de komende tijd goed om zich heen te kijken. Door het wegvallen van de consumptie in restaurants over de hele wereld komen er veel wijnen op de markt met vaak een bijzonder aantrekkelijk prijskaartje.