Barolo, wijn van mythen en legenden, stelt menigmaal teleur. Roestig, hard, vaal. Zo eeuwig jong dat hij nooit op dronk komt. Of juist zo modern en lieflijk fruitig dat het geen echte barolo meer is. Of inderdaad indrukwekkend, maar wel met een prijskaartje dat een tweede hypotheek vergt.

Heeft deze allemaal geen last van. Echt barolo, licht van kleur maar ferm van geur en smaak. Niet geurend naar rozen, zoals de beste, maar ook niet naar teer en oudroest. Stevige tannines zoals het hoort, maar niet schurend langs de slokdarm. Zelfs zo verfijnd dat je bij wijze van uitzondering begrijpt waarom barolo vergeleken wordt met bourgogne.

En: naar barolobegrippen voor een weggeefprijs.