Geen eiken. Zes maanden op roestvrij staal opgevoed. Toch een heel lichte herfstimpressie in de aanzet. Droog blad. Een geroosterd nootje. Een heksenkring. 

Op zich zou dat laatste niet verwonderlijk zijn voor een bedrijf dat Cà dei Maghi heet, het toverhuis. De magiër van dienst heet Paolo Creazzi. En zijn achternaam onderstreept zijn creativiteit. Zo is hij erin geslaagd om van de vaak wat plichtmatige valpolicella iets bijzonders te maken. 

Rijpe kersen op een hoger plan getild. De zuren bedwongen maar niet geheel getemd. Inwaaiende kruiderij, wat zwarte thee plus een mokkaboontje. Hibiscus en balsamico. Veel en fijn. En mede dankzij het puike oogstjaar voor Veneto heerlijk in balans. Kijk aan, dus zo kan het ook. En toen moesten zijn valpolicellas uit de hogere pikorde nog komen.