Rianne Ogink: Einde oogstfeesten

Het is inmiddels al bijna een maand geleden dat er vers geoogst fruit de wijnmakerij in kwam. De laatste kratjes sappige druiven waren na welgeteld zes volle weken oogsten binnen. Het was een lastig jaar in Bordeaux. De witte druivenrassen deden er enorm lang over om rijp te worden en tijdens het oogsten van de rode druivenrassen zat het weer ons tegen. Het was een periode vol hersenbrekers voor de wijnmaakster, zowel wat betreft de organisatie als de vinificatie strategie. Zesendertig dagen sleepten we met kratjes, bouwden we bergen van de steeltjes, beoordeelden we de kwaliteit van het druivensap, bewerkten we de schillen in de tanks en poetsten we tot in den treurnis. Er waren momenten dat we ons afvroegen of er ooit een einde aan ging komen. Uiteindelijk was het moment daar, op 6 oktober, fin de la vendange!

Het gevoel op die dag is lastig te beschrijven. Eerder vertelde ik al over de letterlijke bloed, zweet en tranen die zo’n oogst met zich meebrengt. Maar als die laatste druiven dan de tank inrollen overvalt me toch een gevoel van weemoed. Een soort van einde-tijdperk, we hebben het geflikt, dit team is fantastisch, wat was dit gaaf -gevoel. Tegelijkertijd ook de euforische ‘mijn god ein-de-lijk is het klaar’ gedachte. Je voelt letterlijk de druk van je afvallen, je lijf ontspannen en de vermoeidheid overnemen. We klikken nog even wat beeldmateriaal voor de social mediakanalen en de rest van de dag lopen we als een stel grijnzende halvegaren door de kelder.

Traditiegetrouw worden er einde oogstfeesten georganiseerd door de chateaus om hun teams te bedanken. Hier in de regio is iedereen ongeveer in dezelfde week klaar aangezien we allemaal dezelfde druivenrassen verbouwen. Dat wil dus zeggen dat in de week van 11 oktober je te pas en onpas compleet beschonken vignerons over de weg zag schommelen. Ieder trots in z’n château shirt, soms alleen, soms in groepjes, soms meerdere chateaus bij elkaar. Het leek wel de uittocht van de plaatselijke kermis. Wat dat betreft is Bordeaux wijnregio echt een klein dorp. 

Ieder bedrijf pakt deze ‘gerbaude’ op zijn eigen manier aan. (Gerbaude, je spreekt het uit als [zjarbod], ja ik heb het ook niet bedacht). Op donderdagavond was ik uitgenodigd bij mijn oude stage, chateau Palmer. Het is een fancy chateau, maar denk maar niet dat we hier compleet in gala werden verwacht. Het verzoek was om verkleed te komen als iets dat begint met de letter R. Nou daar ging ik, verkleed als een ‘remontage’ (pomp over techniek). Een rood pak, een ‘aeration’-deksel op mijn hoofd en een slang over mijn schouder. Palmer 2010 vloeide rijkelijk die avond. En traditiegetrouw liep het al snel uit de hand. Tafels en stoelen gingen aan de kant en de discolampen gingen aan. Rambo, Rafiki (Lion King), Reine (prinses), Radis (radijs) en een Rubiks kubus hingen nog tot diep in de nacht in de lampen. Alles wat gebeurt op de gerbaude blijft op de gerbaude zullen we maar zeggen.

Een dag later stond het feest bij ons chateau Couhins op het programma. Oesters, charcuterie en een royale BBQ stonden voor ons klaar in de zonovergoten wijngaard. Ik werd gevraagd om de glazen vol te schenken voor de toast. Vier flessen wit en vier flessen rood voor 40 mensen had de technisch directeur berekend. Want je personeel willens en wetens dronken naar huis laten rijden, daar wilde hij niets van weten. Helemaal gelijk had hij natuurlijk. En ik wil overmatig drankgebruik en rijden onder invloed absoluut niet goedpraten of aanmoedigen, maar proosten met van die Haagse bakkies, dat gaat natuurlijk niet. Hop twee flessen wit en rood erbij dus. 

Het was eigenlijk het eerste moment dat het wijngaard- en kelderteam bij elkaar kwamen. Ik keek mijn ogen uit, wat een types zijn het die vignerons. Van zigeuner met een zakflaconnetje, het jointje achter het oor van een werkimmigrant, tot student in de meest modieuze (onpraktische) werkkleding en pensionado’s die de hele dag iedereen voorzien van een lekker bakkie koffie. Je ziet alle soorten en maten voorbij. En allemaal hebben ze keihard geploeterd voor die toekomstige flessen heerlijke wijn. Het klikt meteen, gedeelde smart is halve smart? Het werd een chaos, sorry meneer technisch directeur, maar het was werkelijk een onvergetelijke middag. 

Nog anderhalve maand te gaan, maar het zit er soort van op, mijn eerste oogst in Frankrijk. Wie had dat ooit gedacht. Op naar het volgende avontuur, later meer!

Á bientôt!

Rianne Ogink