Rianne Ogink: Het hier en nu

“Zo, je hebt nu je diploma. Wat is dan nu je volgende stap?” Lief bedoeld allemaal natuurlijk, maar ik word Spaans benauwd van dit soort vragen. Een verre toekomstdenker ben ik nooit geweest. Wanneer ik weet wat er deze maand op de planning staat ben ik allang blij. De komende drie maanden werk ik in Zuid-Afrika en heel veel verder kan ik nog niet denken. Het feit dat ik al een baan heb kunnen regelen voor als ik thuiskom maakt me dan ook extra trots. Thuis in Frankrijk bedoel ik dan. En een wijngaardbaan, geen sommelierbaan. Afgelopen week heb ik weer afscheid genomen van iedereen in Nederland. Het weekend vertoefde ik prinsheerlijk op het landgoed van Boekenhoutskloof. En daarna verkaste ik door naar Damascene. Geen winters weer voor mij. Ondanks dat de eerste vellen al van mijn verbrande neus hangen geef ik voorkeur aan de Afrikaanse zon! 

Damascene is van wijnmaker Jean Smit. Het was voor hem een droom om ooit een eigen domein te ontwerpen en runnen. Nou dat is gelukt, wat een waanzinnige wijnen! En wat een prachtige wijnmakerij! Modern, fotogeniek, veel daglicht en altijd een lekker deuntje op de achtergrond. Jean is een enorm zachtaardig type met grote groene ogen en charmante grijns. Op het eerste gezicht een beetje een dromer, lekker werkend in een surf shirt en een nonchalant petje. Daarentegen, als het op werk aankomt dan is hij haarscherp. Als een havik houdt hij alles in de gaten, scherp op de details en hij weet precies hoe hij het hebben wil. Zelden heb ik iemand zo non-stop gefocust aan het werk gezien. Best indrukwekkend. 

Zenuwachtig als ik was sprong ik afgelopen maandag, geheel tegen m’n natuur in, uit bed bij de eerste 05.00u wekker. Nieuwe werkschoenen, check. Droog shirt, check. Afritswerkbroek met extra zakken, check. Lunchbox, check. Stroopwafels om vrienden mee te maken, check. Je zou denken dat alle ‘eerste werkdagen’ inmiddels iets meer ontspannen zouden worden, maar nee. Gelukkig is hier de Franse taal geen issue en klikt het bij binnenkomst meteen. We hebben een klein, goedlachs en hardwerkend team dat enorm makkelijk in omgang is. Top! Ze laten zich niet snel van de wijs brengen en problemen zijn er om opgelost te worden. 

Dat bleek toen de net nieuwe generator ermee ophield. Dat is een probleem, want in Zuid-Afrika dealen ze momenteel met een fenomeen dat ze ‘load shedding’ noemen. Dit wil zeggen dat er soms tot wel zeven uur per dag geen stroom is. Dus geen pompen, filter- of bottel machines die kunnen draaien. Geen stroom betekent hier ook geen water, dus zelfs schoonmaken wordt lastig. Ondanks alles is de sfeer goed en lijkt niemand zich er echt druk om te maken. Jean draait de muziek nog lekker een stukje harder. Pas tijdens de tweede blackout valt het me op dat de boxen blijkbaar wel stroom hebben. ‘Prioriteiten’, grapt hij. Het voordeel is dat we nu ineens tijd hebben voor middageten en ik tussendoor deze column kan typen. Nadeel is wel dat we niet voor 21.00u thuis waren. Want tja, het werk moet toch af, die tanks zijn weer nodig voor de nieuwe oogst. 

De enorm lange dagen lijken me hier minder te deren dan de vorige oogst in Frankrijk. Hier in Zuid-Afrika hoef ik geen vrienden af te bellen of me druk te maken over een sociaal leven. We leven hier in het nu, in onze eigen kleine bubbel. Vanmorgen hebben we de laatste blends geproefd en gebotteld. Na het weekend zal het eerste fruit langzaam gaan binnenkomen. Daar zijn Jean en ik vandaag zo’n zes uur lang van wijngaard naar wijngaard gereden om de rijpheid van de druiven te checken. Dit is het moment waar het moet gebeuren en de druk om te presteren is aanwezig. Het echte werk gaat beginnen, eruit met dat luie zweet!

À bientôt

Rianne