Rood van een domein waar niet louter de Franse tricolore wappert maar ook de Hollandse driekleur. Tukker 'met een Frans hart' Patrick Banis is er doende, samen met zoon Storm die ook al belangstelling toont. Met de helpende hand van buur-wijnmakers Gerard en Dominique Delbru (de vorige eigenaren van de wijngaarden rondom het château) worden er prima wijnen gemaakt.

Enfin, een zoveelste uitvoering van Ik Vertrek, waarin een landgenoot het geluk zoekt in den vreemde. Lijkt gevonden en het wordt bovendien gedeeld. Niet alleen in de vorm van goed gemaakte wijnen maar het château fungeert ook als trouwlocatie en verhuurt ook fijne appartementen en stijlvolle bijgebouwen.

Wie er een keer overnacht, wil er naar verluidt niet meer vertrekken. In ieder geval dan alle tijd  om uitgebreid kennis te maken met deze stijlvolle cahors, voorheen toch ooit beter bekend als De Zwarte Dood. Het drinken ervan in zijn pure vorm zou content zijn geweest voor Fear Factor. De wijn was duister, somber en keel dichtknijpend. Decennia een onbuigzame mopperpot geweest.

Moderne wijnmaaktechnieken hebben ’m gezeglijker gemaakt zonder zijn authenticiteit geweld aan te doen. Nog immer volop schaduwbramen, blauwe pruim, nadruklaurier, de geur van een net geopend pakje zware shag en verse espresso. Donker inderdaad, maar toch nergens depressief. Het bitter duidelijk aanwezig, maar in een aangename vorm.

Brandstof voor confit de canard, cassoulet en stoofschotel. Vol cahors graag.