Saint-Estèphe, zo leerden wij op de lagere school als het wijnboekleesles was, is de strengste van de deftige Médoc-appellations. En rode bordeaux was straffe wijn toen, en médoc helemaal, dus kon je nagaan. Meester en het andere onderwijzend personeel was er niets bij, qua strengheid.

Al naar uw opvatting: wees gerust of zucht eens diep. Saint-Estèphe is nog steeds strenge bordeaux. Maar de strengheid is wel verpakt in fraai fruit, de tannines zijn rijp, de groene onrijpe smaken van weleer afwezig.

Maar Saint-Estèphe, in ieder geval deze, is onmiskenbaar echt bordeaux. Volstrekt anders dan de cabernets en merlots van elders. Slanker, peziger, sjieker. Gelaagder, genuanceerder, spannender. En ja, ook strenger. Maar dat kan ook wel lekker zijn. Of begeven we ons nu op dubieus terrein?