Argentijnse wijn

Het reclamebord pal naast de aankomsthal van het vliegveld van Mendoza laat niets aan duidelijkheid te wensen over: ‘Welcome to Argentina’s Winecapital’. Om de claim kracht bij te zetten is het bovendien gepoot in een wijngaard die zich op steenworp afstand van de bagageband bevindt.

Mind your step! Er moet zo nog wat gedronken worden… 

Als het motto ‘goede reclame is waar’ correct is dan is het in voornoemd geval zelfs een waarheid als een koe. Een beestje dat ter plekke ook al zo populair is, maar dit geheel terzijde. In ieder geval, ruimte in overvloed. Mendoza is in zijn eentje de helft groter dan Portugal en tekent voor tweederde van de totale Argentijnse wijnproductie. De belangrijkste druif, de malbec, geniet inmiddels wereldfaam. 

Overigens zijn vriend en vijand (niet te vinden onder wijnliefhebbers) het erover eens dat deze zijn populariteit dankt aan Nicolás Catena. Frappant is dat Catena de malbec overigens eerst links liet liggen. In 1985, toen hij als afgestudeerd econoom uit Californië terugkwam op het wijngoed van zijn vader in Mendoza, was hij volledig in de ban van cabernet sauvignon. En zijn besluit stond vast: met deze druif zou hij ook Argentinië als serieus wijnland positioneren. Maar nog geen tien jaar later was er sprake van een ommezwaai. Niet dat Catena teleurstellende resultaten met cabernet sauvignon boekte. Integendeel, ook die druif leverde verrukkelijk resultaten op. 

Maar de malbec begon hem te intrigeren. Was deze druif misschien toch wel tot een bijzondere wijn te verleiden? Ervaringsdeskundigen laten invliegen in de vorm van ‘flying winemakers’ was onmogelijk. Niemand had ervaring met de malbec als druif voor premiumwijn. In Bordeaux fungeerde deze slechts als hulpdruif. En de vaak wat mopperige editie uit Cahors trok welbeschouwd ook geen volle zalen. Catena moest het zelf uitvinden. Hoe zou de druif het doen als hij werd aangeplant op grote hoogte, de belangrijkste troef van de Argentijnse wijnbouw? Catena ging experimenteren met stokken afkomstig van zijn vaders oude wijngaarden. Hij liet onderzoek doen naar de invloed op de druif van de intensiteit van het zonlicht in de hooggelegen wijngaarden in de Andes. Lang verhaal kort: malbec is Argentinië’s meest aangeplante druif voor kwaliteitswijn en heeft het land op de wereldwijde wijnkaart gezet.

Aldus fungeerde malbec, inmiddels goed voor een derde van de totale wijnproductie, als turbo voor de hele industrie. Er werd en wordt vol geëxperimenteerd in nog hoger gelegen wijngaarden. Stokoude stokken worden weer tot leven gewekt in Maipú, een subregio van Mendoza. Verderop is Uco Valley de plek wijnmakers zonder hoogtevrees: zij hebben er de hoogstgelegen wijngaarden tot hun beschikking. Ons ‘eigen’ Salentein, in het bezit van de Pon Holding, is er actief. En met succes.  

Maar ook regio’s buiten Mendoza hebben zich in de kijker gespeeld. De heuvels buiten Cordoba vormen een nieuwe bestemming. Patagonië, de meest zuidelijke uithoek van het land, wordt door wijnmakers die de cool climate wijnmaak-beginselen aanhangen, gezien als the holy grail.. Aardig weetje: als je er toch bent, wip dan even binnen bij wijnbar Tinto Bistró. Die wordt bestierd door Martin Zorreguieta, het broertje van Máxima. Zelf laat ze zich verontschuldigen: ze is net terug uit Griekenland.

Hoe dan ook, malbec weet zich inmiddels in goed gezelschap. Chardonnay (ondertussen de tweede druif van het land) wordt gekarakteriseerd als van ‘wereldklasse’.  Cabernet sauvignon schittert.  Pinot noir en syrah hebben er vaste grond onder de voeten. ‘Autochtonen’ bonarda, torrontés en criolla lessen de dorst naar authenticiteit. Om nog maar te zwijgen over smakelijke experimenten met cabernet franc, grenache en zelfs met fiano. 

‘Argentijnse wijn is nog nooit zo opwindend geweest’ luidt de conclusie van Hugh Johnson in zijn Pocket Wine Book 2020. Waarvan akte.