Volgens sommigen afkomstig uit het dorpje Chasselas in de MÂCONNAIS, maar dat klopt vast niet, want het is volgens de Fransen niet meer dan een tafeldruif, en iets ergers kan je van een druif niet zeggen, dat je ’m misschien kan eten, maar dat hij niet goed genoeg is om wijn van te maken. Dus ongetwijfeld hebben de Zwitsers gelijk, die er nog iets fatsoenlijks van schijnen te kunnen maken, en is het een Zwitserse druif. En jawel: een groot dna-onderzoek kwam onlangs tot de conclusie dat chasselas van ergens in de buurt van het Meer van Genève komt.
In DUITSLAND, kennen ze ’m al sinds minstens de zestiende eeuw als gutedel: hij wordt genoemd in een kruidenboek uit 1539 Dat klinkt heel nobel voor een tafeldruif, maar slechts een enkeling weet er bijzondere wijn van te maken. Idem in Frankrijk, in POUILLY-SUR-LOIRE, een buurAPPELLATION van POUILY-FUMÉ, en in SAVOIE, met name in Crépy. Hé, dat is vlak bij ZWITSERLAND! En de ELZAS is ook niet zo ver weg. Daar is chasselas nog niet verboden, zoals wel wordt verteld, maar de autoriteiten raden toch af deze simpele druif te planten. Gelukkig luisteren goede wijnboeren nooit naar autoriteiten. Prachtchasselas geproefd van Schoffit, Weinbach/Faller, Zink. Nee, chasselas wordt nooit een ‘grote’ wijn, maar liever een goedgemaakte, lekkere, echt karakteristieke elzaswijn van de chasselas, dan een zwavelige RIESLING of alcoholische GEWÜRZTRAMINER.