Mijn eerste kennismaking met Lambrusco had ik in mijn Post Pinard Periode, begin jaren zeventig. Generatiegenoten (ik ben van 1956) kennen dat rood, dat wit en die rosé misschien nog wel. Albert Heijn heeft met Pinard Nederland wijn leren drinken. AH was toentertijd de eerste supermarkt die wijn als een product voor dagelijkse consumptie afficheerde. Daarop terugkijkend is het welbeschouwd een wonder dat het enthousiasme voor wijn alleen maar is toegenomen. Want de kwaliteit was niet heel erg om over naar huis te schrijven. Het was basiswijn –van zeer nederige Franse Vin de Table kwaliteit- die naar ik meen slechts 2,29 per liter moest kosten. ‘Gewone’ wijn was toen veel duurder.
Pinard werd dan ook een habitué op onze studentenfeestjes. Twee nadelen. Wij moesten een andere plek zoeken voor onze sfeerverhogende druipkaarsen. Want Pinard kwam niet in een fles, maar – heel revolutionair, en dat paste natuurlijk wel bij ons – in een pak! Het tweede nadeel is veel meer voor de hand liggend. Voor ons was een AH-Erlebnis de omschrijving voor de kater die we de volgende ochtend hadden. Maar goed, Lambrusco dus. Dat was eigenlijk een soort Italiaanse Pinard. Ook bulk, dus eveneens goedkoop. Werd geleverd in een tweeliter fles met schroefdop. Maar bood in ieder geval visueel meer waar zijn geld dan Pinard.
Lambusco was namelijk frizzante, het presenteerde zich in het glas met een enigszins feestelijk aandoend belletje. Toch is het enige memorabele aan deze wijn dat mij is bijgebleven dat mijn benedenbuurman op een bepaald moment kwam klagen over lekkage. En van zeer bijzondere aard. Er droop namelijk een rode, kleverige substantie langs zijn muur. In mijn meterkast, waarin sprake was van een beginnend wijnvoorraadje (zes flessen), was spontaan een fles Lambrusco geknapt.
Nu is het niet zo dat het lekincident mij een Lambrusco-trauma heeft bezorgd, maar in ieder geval heb ik het spul daarna nooit meer aangeraakt. Vooral omdat het helemaal niet lekker was. Ook de huiswijnrol die het in veel pizzeria’s toegedicht had gekregen, droeg niet bepaald bij aan een opinieommezwaai.
Maar die kwam wel. En wel bij Vyne, een wijnbar op de Prinsengracht die zich eigenlijk geen wijnbar wil noemen. Daar proefde ik bij de kippenboutjes gemarineerd met soja en gember, een droge Lambrusco. En deze Pruno Nero van het huis Cleto Chiarli was verrukkelijk. Deze is gemaakt van de Grasparossa di Castelvetro, een van de vele variëteiten van de Lambrusco-druif.
De Grasparossa groeit alleen in de buurt van het dorpje Castelvetro, niet ver van Modena in Emilia-Romagna, in het noordoosten van Italië. Ik dronk ‘m piepjong (hij verschijnt jaartalloos) en fris (een graadje of 14). Deze Lambrusco laat zich misschien het beste vergelijken met een goede Beaujolais. Veel kleur, en ook veel geur, geholpen door de belletjes die als een turbootje fungeren voor het boeket .
Een fraaie sappige, smeuïge wijn ook. Bitterzuurzoete krieken. Zwart fruit. Een vleugje aardbei en rijpe banaan. Veroorzaakt in de mond bovendien het romige effect van een goede milkshake. Een opgevraagde proeffles deed overigens ook wonderen bij de saltimbocca alla Romana, de kalfslapjes met Parmaham en salie.
Bovendien had de importeur ook nog een fles van het type ‘amabile’ meegestuurd. Nu zijn die gewoonlijk verre van ‘beminnelijk’, maar ook deze wat zoetere variant was fantastisch. Vooral bij het chocoladetoetje, een notoire wijnlastpak. Veelal gedoogt het zoet louter versterkte wijnen als PX, Banyuls en Maury.
Maar deze Lambrusco met slechts 8 procent alcohol deed het voortreffelijk bij de chocolademousse en chocoladetaart. In combinatie ontstond er een dessertbelevenis waarin rood fruit en zwart fruit, marmelade, cacao en koffie en zoet en zuur elkaar voortdurend aanvullen. Ik ga wat flessen bestellen en hoop dat er geen een van knapt.
Bekijk hier de goed scorende 'lambrusco grasparossa' wijnen.