Zeer oude donkere druif uit PIËMONTE. De eerste vermelding is uit 1266. Sindsdien heeft de mensheid gezocht en getobd. Getobd over de vraag wat liefhebbers er nou in zien, of wat niet-liefhebbers nou niet snappen, en de speurtocht naar de ware. De wijn van nebbiolo die naar rozen rook. Want dat zeggen ze van de druif van Piëmonte. De ware nebbiolowijn ruikt naar rozen. En niet alleen BAROLO en BARBARESCO, de twee beroemdheden; zelfs in de eenvoudiger streekwijnen, die niet naar hun geboortedorp heten, maar gemakshalve naar de druivensoort – nebbiolo d’alba, nebbiolo delle langhe – schijn je rozen te ruiken. Vergeet het maar. TANNINES en oud hout kreeg ik in m’n glas. Uitgedroogde wijnen zonder fruit – zelden een BOUQUET rozen.
De degelijke studie over de wijnen van Piëmonte van Michael Garner en Paul Merritt (Londen 1990) heet Tar and roses. Het nebbioloparfum is niet louter rozen; er is ook teer te ruiken. En hoe: de meeste van mijn barolo’s geurden meer naar geteerde bielzen dan naar de bloemen in de berm. Maar de teergeur hoort teer te zijn, een subtiele hint in het bouquet, een pikante dissonant, net zoals parfum pas subliem wordt met een pietsje muskusstank.
Barolo, zo zegt men, is een vino d’arrivo, een wijn die je moet leren waarderen. Vergelijk VEERTIG. Daar zit wat in. Maar, zeggen de beste wijnboeren, dat is nog geen excuus voor wijnen die na tien, twintig jaar nog steeds nergens gearriveerd zijn, immer ondrinkbaar hard en bitter blijven. Of je nu moderne nebbiolo’s maakt met heel veel rijp fruit of de meer traditionele stijl met meer herfstgeuren aanhoudt, een goede wijn moet in EVENWICHT zijn. Een balans tussen de tannines en zuren die ’m conserveren en het fruit. Barolo’s met louter tannine en zuren kun je eeuwig bewaren, maar nooit drinken.
Terwijl nebbiolo zulke mooie wijnen kan geven. Een goede vriendin mijmerde laatst over de barolo’s en barbaresco’s die haar vader vroeger schonk; stoere wijnen met herfstgeuren om te drinken bij authentieke wintergerechten. Bestonden zulke wijnen nog? Ze zag ze af en toe wel, maar voor zo’n dertig, veertig euro de fles ga je niet achteloos experimenteren. Waar moest ze zijn om haar herinneringen te laten herleven? Adressen genoeg. Jawel. Bekkentrekkerige barolo’s zoals ik ze twintig jaar geleden proefde bestaan nog steeds, maar er komt ook heel veel goed nieuws uit Piëmonte. Het ruikt er naar rozen.