Er zijn druiven die het moeilijk hebben om ‘verkocht’ te worden. Verdwijnen ze anoniem in bulkwijn of worden ze in anderszins geblende vorm aangeboden, dan worden de flessen grif ontkurkt. Maar als de wijnmaker trots genoeg is op zijn creatie om groot de naam van de druif op het etiket te zetten, dan tempert de kooplust. Zo’n druif is bijvoorbeeld de Primitivo uit Apulië, in de hak van de Italiaanse laars. Want zeg nou eerlijk: Primitivo. Dat klinkt toch een beetje als de Tokkie in wijnland. Als buren al niet gewenst, laat staan dus dat we die in huis halen. Ook een andere identiteit aannemen, biedt nauwelijks soelaas. Italiaanse Primitivo, Amerikaanse Zinfandel, Kroatische Crljenak Kastelanski…
Uit ‘Vine Scene Investigation’ in 2002 gedaan op een Amerikaanse wijnuniversiteit blijkt dat het in alledrie de gevallen om dezelfde druif gaat, maar populairder is de druif door dit DNA-onderzoek niet geworden. De Zinfandel kennen we immers voornamelijk als de brenger van flets rood of halfzoete rosé. En tja, Crljenak Kastelanski… Kroatische wijn trekt hier al geen volle zalen, en probeer daar bovendien maar eens een flesje van te bestellen als je al wat gedronken hebt.
Nu was er voor de Primitivo heel lang geen enkele reden om ‘bekend’ te worden. De druif schikte zich nederig in zijn rol van plaatselijke wijn of hij werd, vaak illegaal overigens, gebruikt als kleur- en smaakversterker voor wat minder stevig rood. Maar nu de lokale dorst minder wordt en diezelfde DNA-technieken ook feilloos aangeven welke druiven er in de wijn zitten, moeten de wijnboeren die de kost met hem willen blijven verdienen andere maatregelen nemen. Moderne wijnmaaktechnieken helpen hen om de vaak wat te stoere, te robuuste, te ruwe druif wat beschaving bij te brengen en ‘m zo exportwaardig te maken. En dat lukt steeds beter.