‘The Heritage Vineyard’ in Oakville beslaat nog geen hectare van het ‘experimental station’ van de wijnuniversiteit van Davis. Hier, in het Californische Napa Valley, wordt Amerikaanse vinologische erfgoed bewaakt, bestudeerd en vertroeteld. Rij aan rij staat zinfandel aangeplant, de druif die tijdens de 19e eeuwse Gold Rush in de rode wijnvoorziening van de gouddelvers voorzag.
Tot verdriet van het chauvinistische deel van Amerika is ‘zin’ overigens minder ‘eigen’ dan gewenst. Dna-onderzoek verklapte dat de nationale troeteldruif al eerder Italië, Kroatië en Oostenrijk aandeed. Echter, de oudste stokken zijn alleen nog in Californië te vinden. Sinds 1995 fungeert ‘Davis’ als uitvalbasis voor Zin-Safari’s. Wijnwetenschappers trekken er op uit om wijngaarden op te sporen met stokken die voor 1930 zijn aangeplant. Loten hiervan worden vervolgens liefdevol in ‘The Heritage Vineyard’ opgekweekt, waarna ieder jaar een lid van ZAP, Zinfandel Advocates & Producers, er wijn van maakt. Deze non-profitorganisatie heeft zich tot doel gesteld om ‘de wijndrinker en het grote publiek te wijzen op de impact die zinfandel heeft gehad op de Amerikaanse cultuur en de manier waarop wij tegenwoordig wijn omarmen.’
Bij dit ‘science-teach research’ staat overigens dan niet de dubieuze white Zinfandel centraal die tot laffe, halfzoete supermarktrosé leidt, maar het unieke rood met de geur en smaak van zwarte bessen, bramen, kersen, peper, laurier, anijs, ceder, chocola en kruiderijen. Helaas zijn de ZAP-Zins alleen in Amerika te koop. De kleine oogst gaat op tijdens ZAP-activiteiten als bijvoorbeeld het jaarlijkse Zinfandel Festival Grand Tasting.
Zinfandel uit de eigen wijngaarden van ZAP-leden Joel Peterson (maakte Heritage 2001) en Paul Draper (Heritage 2003) bereikt gelukkig wel Europa. Peterson is de wijnmaker van Ravenswood en ziet hier zijn prima en betaalbare Vintner’s Reserve in de schappen staan. Draper hangt een hoger prijskaartje aan zijn Ridge Lytton Springs en Geyserville.
Uit Wijnwijs van A tot Z
Zinfandel. De Amerikaanse, de CALIFORNISCHE druif. Die vind je nergens anders. Dacht men lange tijd. Tot de Amerikaanse plantdeskundige Austin Goheen eind jaren zestig ontdekte dat de zin enorm leek op de PRIMITIVO van APULIË, de hak van de Italiaanse laars. Een Italiaanse collega vertelde hem dat er ook in Kroatië een druif was die veel op primitivo leek, de plavac mali. Ruim dertig jaar onderzoek later wisten professor Carole Meredith van de Californische wijnuniversiteit Davis en haar Kroatische collega’s Ivan Pejic en Edi Maletic dankzij dna-vergelijking hoe het zat. Zinfandel is primitivo is de Kroatische druif crljenak. Crljenak komt misschien oorspronkelijk uit Albanië of Griekenland, maar is al heel lang in Kroatië geworteld. Crljenak/primitivo/zinfandel en de Kroatische druif dobricic zijn de ouders van de plavac mali.
Kroatisch. Is dat erg? Welnee. Heel Amerika is import. Of het nou met de Mayflower is of via Ellis Island, alle Amerikanen komen van elders. Zelfs de oorspronkelijke bevolking is ooit uit Siberië komen aanwandelen. Zonder immigranten geen Amerika.
En binnen de kortste keren zijn al die uitheemse wezens Amerikanen. Ook crljenak/primitivo. Zinfandel smaakt volstrekt anders dan primitivo. Een kwestie van klimaat, grondsoort, opvoeding. En gewenning. Ook een druif kan inburgeren, al gaat het niet in één generatie.
Zo kun je toch zeggen dat zinfandel dé Amerikaanse druif is. En we zijn ook blij dat hij een andere naam heeft aangenomen. Zin in zin, dat bekt toch lekkerder dan zin in crljwatwashetookalweer.