Slobber-chardonnay, confectie-cabernet en massa-merlot moeten een beetje inschikken. Wijn van onalledaagse, authentieke druiven veroorzaken thans meer dorst dan rood, wit of rosé waarin eigenheid en oorsprong ver te zoeken zijn.
Viños de España, een vakbeurs die ik in de Amsterdamse Passengers Terminal aandeed, heeft deze trend haarfijn aangevoeld. Want wie de drukte van de passagierende bodega’s wil ontvluchten, kon ook terecht in de masterclass ‘onontdekte Spaanse druivensoorten’. Zelf onderdeel uitmaken van deze expeditie was er helaas niet bij. Het klaslokaal bleek al weken van tevoren volgeboekt door ijverige sommeliers en nieuwsgierige importeurs. Dan zelf maar op zoektocht.
Al snel leidt het spoor naar een importeur die zich heeft toegelegd op kleine wijnproducenten uit vaak wat minder bekende Spaanse regio’s. Van haar proefde ik al jaren geleden Bierzo, magistraal en eigenzinnig rood van de mencíadruif, gemaakt. Ook haar Pardevalles rosado uit Tierra de León is voor mij inmiddels geen onbekende meer. Weliswaar schenkt zij in Amsterdam de verse oogst, maar de gebruikte prieto picudodruif doet mij ook al niet meer naar mijn botaniseertrommeltje reiken.
Dat verandert als er uit een koeler een fles van hetzelfde domein tevoorschijn wordt gehaald. Enigszins behoedzaam om zich heen kijkend –de docent die de masterclass geeft, mag het waarschijnlijk niet zien-, schenkt zij een bodempje uit: ‘Ik heb er maar één fles van en die heb ik speciaal met de koerier laten komen…’ Triomfantelijk kijkt zij mij aan als zij annonceert dat het hier de albarín blanco betreft. ’Nee, dat is niet hetzelfde als de albariño’.
Trotser nog wordt zij als ik haar mijn proefbevindingen mededeel. Intens fruitig, zweem muskaat, schraapseltje banaan, niet al te rijpe perssinaasappelschil en aangename bitters. Aangenaam sappige, strakke afdronk. Mysterieuze wijn, die zijn geheimen niet anders wil prijsgeven dan in de mond.