Een druif die zich niet laat imponeren door de soms grimmige omstandigheden in het Massif Central waar hij staat aangeplant. Maar de druif die Marcillac zijn appellation contrôlée status heeft verschaft, is zeldzaam aan het worden. Van de duizenden hectaren die er in de 19e eeuw de wijngaarden vormden, zijn er geen tweehonderd meer van over.
Ofschoon gelegen in het Franse zuidwesten komt er wijn vanaf die erg verschilt van de vele grimmige bordeaux-kopieën waarin dit deel van het land grossiert. Rode Marcillac –er wordt ook wat rosé gemaakt, maar dat is helemaal zeldzaam- is een mooie, peperige bergwijn, eigengereid en met veel structuur. Jong is deze al verrukkelijk.
Maar de mooiste exemplaren laten zich helemaal van hun beste kant zien als ze een jaar of drie flessenrust is gegund. Vanzelfsprekend bijna is Marcillac niet makkelijk te vinden. In Frankrijk al niet, laat staan daarbuiten. Toch is het een wijn die het zoeken waard is. Vooral voor liefhebbers van bijvoorbeeld Loire-rood, waarin het smaakpalet uitwaaiert van rood fruit naar zweempjes gras, tomaat en rijpe paprika.