Als je boekjes over wijn schrijft denken mensen dat je er alles van weet, maar ze zouden eens moeten weten. Ook bij deze Italiaanse fles ben ik blij dat de mensen me niet zien. Al die namen op het etiket. Iselis, is dat de streek, de druif, de wijngaard, die knappe jongen waar de wijnboerin naar lonkt? Ook na een dag in de bibliotheek tussen stoffige folianten en zweterige studenten weet ik het niet. Wel weet ik ’s avonds laat dat nasco een druif is. Een druif waarvan niet veel meer bekend is dan dat hij voorkomt op SARDINIË. In dit geval in de provincie Cagliari in Zuid-Sardinië. Het is zo moeilijk nog niet, die wijn. Nasco di cagliari, niet ingewikkelder dus dan ‘chardonnay uit Bourgogne’. Alleen wat zeldzamer. De nasco waardoor ik op speurtocht ging was droog, maar er worden ook dessertwijnen van gemaakt, vaak met wat leden uit de grote druivenfamilie MALVASIA. Puur nasco kan fris geuren naar de heuvels in Cagliari, en naar de moestuin van de wijnboer, waar anijs, munt en venkel groeien, en de oude tuinman met zijn ene oog en houten been staat te peinzen over de mesgevechten uit zijn jeugd. Het fruit in de wijn doet hem denken aan de meisjes om wie hij vocht, en de combinatie van romige zachtheid en frisse geuren is al net zo spannend. Verder ben ik niets te weten gekomen over deze geheimzinnige weelderige wijn met z’n zonnige temperament.