Kleigoed en Hamerstuk #2

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

Le Masciare, Fiano di Avellino 2019, Campania - Italië
o.a. te koop bij BeVino € 14,75

Eind vorige eeuw zat ik in Brussel in een jury. We zaten aan een lange tafel en keken sip. Want van al die duchtig beproefde flessen Nederlandse en Belgische wijnen was slechts een klein deel drinkbaar, en dan nog slechts in noodgevallen. De rest viel in de categorie ‘zeer voorzichtig aan ruiken, consumptie kan gebit en maag-darmkanaal ernstige schade toebrengen’.

Inmiddels is Nederlandse wijn stukken beter. Die van de Kleine Schorre in Zeeland schopten het zelfs tot m’n Lekkerste Zestig van 2020, in Elseviers Weekblad.

“Dan zal dit je ook wel bevallen”, zei kompaan Hamersma met een grijns. 

Inderdaad. En hoewel je het Nederlandse wijn kunt noemen, toch hooguit half. De mannelijke helft van het wijnboerenpaar is Nederlands, maar zijn vrouw Italiaans, en hun wijndomein, Le Masciare, ligt ver ten zuiden van ons, rond Napels, waar de Romeinen al vermaarde wijnen maakten op de ‘vurige velden’ met hun vulcanische bodem. Nu maakt Le Masciare er eerbiedwaardige klassiekers. Indrukwekkend rood van druif aglianico, en een zeer opgewekte fiano.

Volgens sommige Napolitaanse chauvinisten werd druif fiano al door Plinius genoemd, voor hij onder de Vesuviusuitbarsting verdween, maar aangezien het niet meer dan hoopvol gedagdroom is dat de apiane waar Plinius 2000 jaar geleden over schreef dezelfde druif is als de huidige fiano, geldt als oudste vermelding 1240. Ook nog heel respectabel. Nadat hij eeuwenlang overal daar rond Napels in Campanië te vinden was moest hij rond 1970 toch van uitsterven worden gered. 

Nu is deze bijna vergeten druif in kleine kennerskring reuze geliefd. Diverse plaatselijke wijnboeren noemen ‘m met kenmerkende Italiaanse bescheidenheid zelfs de beste druif ter wereld. Dat is misschien wat overenthousiast, maar je kunt er zeker deksels lekkere wijn van maken. Zacht en rank, geurend naar een mooi voorjaar met een takje munt achter ‘t oor, en kittige zuren om de weelde aan fruit te schragen. En mocht het u lukken al dat verleidelijks niet meteen te ontkurken: met bewaren wordt fiano nog lekkerder. Op Masciare genieten ze op het ogenblik van de wijs gerijpte 2014.

Nederlandse wijn wordt steeds beter. Zeker als die in Italië wordt gemaakt.

Nicolaas Klei

Georges Laval, 'Cumières' Premier Cru Brut Nature, Champagne - Frankrijk
Bolomey Wijnimport    € 68,00

Tsja, wat moet ik hier nou weer van denken? Heeft die Klei mij een fles champagne aangereikt. En daar geeft ie zelf helemaal niet om. Zegt ie. 

Maar ik heb wat belastend materiaal tegen hem gevonden. Ik wist nog een eerdere editie van zijn Elsevier Wijngids met 60 beste wijnen te liggen. En daar noteerde hij toch mooi: ‘Ze kunnen irritant zijn, daar in de Champagne, en heel arrogant – terwijl het juist de bescheiden producenten zijn die wijn maken waardoor je begrijpt waaraan champagne z’n faam verdient.’ Toegegeven, daar staat nog niet dat ie champagne zelf ook lekker vindt. 

Maar ik heb nog wat extra bewijsmateriaal à charge in de casus Klei gevonden. Zijn DNA trof ik aan op flessen in een glasbak bij hem in de postcode. Ik weet waar zijn huis woont. Stuk voor stuk waren deze afkomstig van David Bolomey, een importeur over wie hij mij ooit eens had toevertrouwd: ‘Die heeft mij zelfs aan de belletjes gekregen.’

Een van zijn geheime liefdes heeft hij mij nu in de handen gedrukt: Georges Laval , Brut Nature Cumières Premier Cru, een blend van chardonnay, pinot noir en pinot meunier. Hij moet voorinformatie hebben gehad. Die had ik al eens eerder op de proeftafel gehad. Zodoende nam mijn nieuwsgierigheid naar deze recente dégorgement alleen maar toe. Laval maakt champagne zoals ik die graag drink. Brut nature puur natuur. Buitengewoon droog. Als een gipskamer in de Gobiwoestijn. Als de wikkels van een mummie met een droge huid. Als een recente zomer in Nederland. Daarbij, dode smaakpapillen tot leven wekkend, om en passant ook nog een oude vriendschap een nieuwe impuls te geven. 

Harold Hamersma