Kleigoed en Hamerstuk #3

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

Quinta de Soalheiro, Allo 2019, Minho - Portugal
Wijnkoperij Okhuysen  € 9,40

Dezer dagen van het jaar gingen zelfs bij WIREKUF de gedachten geregeld richting wit - wit met prik. Uit Champagne. Want dat was Frans en er zaten vaak ook rode druiven in - pinot noir - dus goedbeschouwd viel het onder de WIREKUF-doctrine. Alle echt lekkere wijn viel uiteindelijk onder de WIREKUF-doctrine.

Vandaar waarschijnlijk dat kompaan Hamersma me dit wit uit Portugal in de handen drukte. Ik had verwacht dat hij weer eens een poging zou wagen me te verlokken met champagne. Hij is een groot liefhebber, ik vind het zondige luxe. Best lekker soms, maar eigenlijk snap ik niet waarom wijn belletjes zou moeten hebben, en al helemaal niet waarom zo’n fles dan ook nog een handvol tientjes moet kosten.

Maar nee. 

Het was nog veel erger. Een fles vinho verde, die volgens het achteretiket genoemd is naar de komisch bedoelde serie over het Franse verzet, ‘allo, ‘allo’. Hield Hamersma niet meer van me, of was zijn humor definitief de morbide kant opgegaan?

Gelukkig kwam alles goed toen de kurk van de fles ging. Zoals zo vaak.

ALLO bleek ook te verwijzen naar ALvarinho en LOureiro, de twee druiven hier. Alvarinho is beter bekend van de wijngaarden aan de overkant van de Spaans/Portugese grensrivier de Minho, in Galicië, als albariño. Hier in Noord-Portugal samen met kompaan loreiro berucht als basis van vinho verde, de wijn waarmee je zo fijn roestige scheermesjes weer scherp krijgt. Een enkele uitzondering echter is strakdroog zonder slokdarmverwoestend te zijn, en kan genuttigd worden zonder dat er een tandarts aan uw zijde paraat hoeft te staan. 

En in dit geval houdt de tandarts ook gretig een glaasje bij. Voorjaarsfris als ochtenddauw, druivig, en voorzien van dartele zuren. Zoals je hoopt dat muscadet smaakt. De zilte branding. De wilde frisheid van limoenen uit rode-oortjes-reclame van vroeger. En laat Harold het niet horen: zoals ik hoop dat champagne smaakt  

De president van WIREKUF zou zeggen: “Dit is zulk lekker wit - dat is eigenlijk rood.”

Nicolaas Klei

Weingut Rothe, Schwarzriesling 2018, Franken - Duitsland
De Wijnrank € 15,95

Ooit was Nicolaas praktiserend lid van WIREKUF: Wijn Is Rood En Komt Uit Frankrijk. Duidelijk is dat het hier een fundamentalistisch gezelschap betrof dat slechts als doel had de wijnliefhebber ervan te overtuigen dat…Nou ja, wijn rood was en van Franse komaf diende te zijn.

Overigens behoorde Nicolaas tot de milde tak. Hardliner - of moet ik zeggen hardwiner? – was Helmer Otterman, een helaas veel te vroeg overleden importeur van biologische – en biologisch-dynamische wijnen. Hij ging nog een stapje verder: ook wijnen uit Bordeaux kwamen er bij hem niet in. Destijds was het onmogelijk om daar rood en wit te maken zonder herbiciden en pesticiden. Bovendien meende hij dat ze eikenhout toentertijd ook belangrijker vonden druiven. En plankensap wenste hij niet te voeren. 

Zodoende bestond zijn assortiment uit het mooiste van het mooiste uit met name Beaujolais, Bourgogne en de Rhône. Wie bofte, mocht er zelfs wat van kopen. Als WIREKUF tenminste nog wat had overgelaten. Want de heren spuugden er bepaald niet in tijdens hun veelvuldig belegde actie-avonden. 

Je begrijpt dat ik daarom nogal verrast was dat Nicolaas voor deze bijdrage mij een rode Duitser kwam aanreiken. Nu zou het kunnen omdat er voorop het etiket luid en duidelijk (want Duits) ‘aus Bioland’ staat. Dat blijkt trouwens Franken te zijn. Is dat dan toch nog een knipoog naar WIREKUF: Wijn Is Rood En Komt Uit Franken? 

In ieder geval is er een onalledaagse druif gebruikt, en daar houdt Nicolaas van: Schwarzriesling. Dat is overigens het Duitse alias voor pinot meunier, de champagnedruif die zijn naam op zijn beurt weer heeft te danken aan de witte draadjes die als een meelwaas over zijn vel heen liggen. Meunier. Molenaar. Heb je 'm?

Enfin, van al dat malen kreeg ik dorst. En dat heb ik weggewerkt met soepel, braamachtig fruit. Volle pruim. Kersen. Kruidnageltouch. En mooi meebewegende tannines. Deed een beetje pinot noir-achtig aan. Wat boerser en ongetemder alleen. Neem er een stevig stuk brood bij. Ik zou zuurdesem nemen. Gaat mooi met de wat nerveuze zuren in de wijn. Maar vergeet vooral ook het beleg niet. Denk aan Aufschnitt, de Duitse kijk op het worstplankje. Daarover kan ik op mijn beurt een knipoog maken richting Nicolaas. Want worstplankjes – waar hij toch een groot fan van is – komen bij hem het huis niet meer in. Over het waarom vertelt ie je zelf misschien nog wel eens. En nee, niet omdat hij een fundamentalistische vegetariër is geworden. 

Harold Hamersma