Lijstjes, lijstjes, lijstjes

Het is weer eind december, dus tijd om lekker in clichés van nieuwsoverzichten, best off’s, andere hoogte- en dieptepunten en clichés van het mopperen over dit soort lijstjes te vervallen. We gaan dus lekker niet mopperen en vooral aanmoedigen tot het delen van hoogtepunten, opdat een ander eenzelfde geweldige ervaring mag hebben.

Over wat goed is of niet, wat klopt of ‘de waarheid’ is of niet, is men het in kunst en smaak vaak meer eens dan in de wetenschap, zo leerde ik ooit van mijn filosofiedocent. Over de kwaliteit van Rembrandt, Vermeer of grote Bourgogne is meer consensus dan over de werking van zeg een coronavaccin (wees niet bang, geen wappie). Misschien is het, omdat de wetenschap claimt dat er maar 1 waarheid is terwijl men in de kunst en ook in de smaak handvatten krijgt om zelf een mening te vormen en tot een conclusie te komen. 

Ik moest denken aan de inmiddels overleden René van Heusden, de positieve cynicus van wijnblad Perswijn die jaar in jaar uit dit soort lijstjes publiceerde en er tegelijk zelf sceptisch over was. Hij stelde dat de ervaringen die hij deelde altijd subjectief waren, dus dat men het vooral zelf moest ondervinden. Het zijn momentopnames afhankelijk van de omgeving. Dat ondervinden is precies waarom deze lijstjes er zijn, zodat de lezer meegezogen wordt in het enthousiasme en de levensvreugde van een ander en wordt uitgenodigd te trachten een gelijkend moment te ervaren. Passie uitdragen, zonder dat er gelijk een belerend aspect aan kleeft.

2021 heeft voor een restauranteigenaar, zo zult u begrijpen, genoeg dieptepunten gekend. Boosheid, frustratie, wanhoop. Des te mooier waren de hoogtepunten en precies die wil ik met u delen.

Allereerst aan jullie allen hartelijk dank dat u vol energie en enthousiasme in een periode van onzekerheid toch weer naar de horeca trok en ons volhardend steunde. Niet alleen mijn compagnons en ik, maar ook vele van onze collega’s hebben het enthousiasme ervaren en uw ruime bestedingen zeer gewaardeerd. Ondanks de belemmerende mondkapjes, 1,5 meter, QR-checks en weet ik het wat was jullie aanwezigheid en daarmee participatie in onze restaurants een absoluut hoogtepunt voor ons.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was mijn huwelijk in de Zuid-Franse zon. Nu heb je daar als lezer van DGH natuurlijk geen enkele boodschap aan, maar laat ik als onderdeel van dat huwelijk ons bezoek en lunch aan Château d’Yquem noemen. Dit is zo’n geweldig, warm en liefdevol bedrijf dat ook nog de meest fantastische wijnen maakt. Er zijn maar weinig wijnen waarvoor ik erg diep in de buidel wil tasten, maar de wijnen van Yquem zijn dat echt. Zo staat er vanavond (mocht je deze mail gelijk bij binnenkomst openen en tot op de laatste letter uitlezen) een veel te jonge 2020 droge ‘Y’ op het programma. Wat mij betreft een van de mooiste ‘Y’s die ooit is gemaakt. De 1989 Yquem met een gerecht van kreeft, kerrie en ananas klinkt misschien als een foute jaren ‘70 tong Picasso, maar was magistraal en onvergetelijk.

Sinds enkele maanden spaar ik met mijn team om unieke wijnen te kunnen drinken/proeven. Zo bouwen we aan ons referentiekader, kunnen we proleterig meepraten over topwijnen en kunnen we onze gasten die financieel net wat bedeelder zijn dan anderen ook van goed advies voorzien. Tijdens een proeverij van enkele van deze eenhoornwijnen bewees de 1er Cru Bourgogne Gevrey-Chambertin ‘Clos Saint Jacques’ van Armand Rousseau 2017 zijn reputatie. Weliswaar honderden euro’s per fles die ik er normaal nooit zelf voor neer zou tellen, maar oeioeioei… toonbeeld van perfectie. Zo intens, complex, luchtig, fraai en verfijnd. Zelfs voor Bordeaux-adepten als ikzelf onmiskenbaar briljant. 

Na alle geouwehoer over decadente icoonwijnen hierbij een highlight van een compleet ander kaliber: Een Moezeltje van nog geen 7 euro. Op onze zoektocht naar de topdomeinen van de Moezel kwamen we terecht bij het nieuwe talent Max Kilburg in Wintrich. Onder zijn eigen naam maakt hij fantastische hemelbestormende rieslings uit grand cru wijngaarden (Grosse Lagen). Hij maakt echter ook nog steeds de wijnen zoals papa ze maakte onder het familiedomein. Simpelweg om de oude clientèle niet tegen het hoofd te stoten en voor een beetje cashflow. Papa durfde zelden de prijzen te verhogen, dat vond hij niet passend. ‘Wie gaat dat nou betalen? Straks zijn we onze klanten kwijt.’ Resultaat is een meer dan respectabele serie wijnen tot een Moezel-merlot aan toe van jonge stokken in de vlakte. Helemaal niks mis mee. Zuiver, precies, ongecompliceerd, smakelijk. Je moet er wel een paar uur voor in de auto zitten, want in Nederland niet geïmporteerd, maar de beste value-for-money onder de tien euro die ik dit jaar dronk.

En dan natuurlijk het beste restaurant. We hebben ontzettend veel buiten de deur gegeten, ik zou eigenlijk niet kunnen kiezen. Omgeving en situatie zijn hier zo belangrijk. Wederom tijdens de huwelijksreis was er buurtbistro Cafe Social in Sète waar op zondag de hele buurt aanschuift en de niet drinkende buurtopa zijn schnapps laat proeven. Nu Nederlandse restaurants de komende tijden dicht zijn kan ik absoluut de take-away broodjes, oliën en ingemaakte producten van restaurant De Kas aanbevelen. Fantastisch wat Jos en Wim daar doen aan de rand van Amsterdam. Zo sympathiek en zo lekker! Ook Bussia heeft het take-away idee perfect omarmd met briljante patisserie (zeker voor Italiaanse begrippen) en het beste roggebrood dat ik ooit at. Waanzinnig (ook als je niet van roggebrood houdt)! Als laatste wil ik nog het veelbelovende restaurant Sinck op de Amsterdamse Prinsengracht (schuin tegenover Bussia trouwens, dus kun je die gelijk combineren) onder de aandacht brengen. Nu net twee weken open en gelijk in lockdown. Ex-Librije sommelier Sabas, chef Sander en gastheer Timo zijn een van de meest-belovende adressen van de stad en de wijnkaart liegt er niet om. Laat dit je eerste wijnadres van 2022 worden!

Fijne dagen!

Job Seuren