Pinot Paradise 3: Pinot Noir alias Spätburgunder
Aan pinot blanc - alias weissburgunder - hebben we in het voorjaar al een artikel gewijd. Zo ook aan pinot gris, tevens bekend onder zijn Duitse artiestennaam grauburgunder. Beide zijn tot je gekomen inclusief een aanpalende top tien.
Gelukkig zijn we nog steeds niet uitgedronken in Pinot Paradise, zoals menig Duitse wijnboer zijn vaderland wel bekoosnaamt. En in dat aardse paradijs worden de omstandigheden om wijn te maken bovendien steeds beter. Met dank aan: de klimaatverandering. Lijkt dat toch ook nog iets goeds in petto te hebben. In ieder geval voor de wijnliefhebbers onder ons. Nu zijn het overigens niet onze woorden maar van Hugh Johnson die deze in zijn onvolprezen Pocket Wine Book 2021 optekent. ‘De Duitse wijnbouwers profiteren onmiskenbaar van de klimaatverandering; er is sinds de jaren tachtig welbeschouwd geen slechte oogst meer geweest.’
Ook pinot noir, spätburgunder, lijkt zich er goed bij te voelen. En de druif heeft de seizoenen al vele eeuwen aan den lijve kunnen ondervinden. Het is er eentje uit een familie van wilde rassen uit het westelijk deel van Centraal Europa die lang geleden al getemd werd. In 884 introduceerde Karel de Dikke – ondanks die naam wist hij toch echt keizer van Duitsland te worden – de druif aan het Bodenmeer. In de 13e eeuw was de Rheingau aan de beurt en in de 16e eeuw, naar verluidt, de Pfalz. Pas in de 18e eeuw belandde de pinot noir mogelijk vanuit Bourgogne in de Ahr. Daarbij is het niet gebleven. En met name in dit millennium is zijn populariteit snel toegenomen.
De afgelopen twintig jaar is het wijngaardareaal van wat inmiddels de belangrijkste blauwe druif van onze Oosterburen is, met ruim een kwart toegenomen. De spätburgunder tekent voor meer dan 11 procent van de totale aanplant in Duitsland, met name in Baden, waarvan Kaiserstuhl als epicentrum wordt gezien. Maar ook in de Pfalz, Rheinhessen en Württemberg heeft de pinot noir ondertussen vruchtbare grond onder de voeten. Ook daar wensen steeds meer wijnbouwers toe te geven aan de hoge eisen die deze druif stelt aan het klimaat en bodem stelt. Alleen de beste locaties zijn geschikt.
Gelukkig is de beloning er naar, want de wereldwijde vraag naar dit rood is minstens even hard gegroeid als de aanplant. Op zich is dat niet verwonderlijk. De spätburgunder presenteert delicaat rood dat zich – geheel conform de huidige wens – ook wat koeler laat genieten. En afhankelijk van het feit of en hoe lang hij op barriques of op ‘groot hout’ is opgevoed, wordt er getrakteerd op een pallet van rijp rood en verfijnd zwart fruit, waarin bessen, bramen, aardbeien en kersen zijn te ontdekken. Soms met een snufje vanille of kaneel om de houtopvoeding te illustreren.
Ken je de druif nog niet? Niets aan de hand. Omdat het nooit te laat is om kennis te maken met de spätburgunder, hebben we ook nu weer een selectie van tien prachtexemplaren uit De Grote Hamersma gemaakt.
