Rianne Ogink: Starstruck en bijna stotterend
Inmiddels zes maanden in Frankrijk en nog lang geen plannen om terug te komen. “Mis je Nederland dan niet?”. Toegegeven, soms verlang ik naar mijn vertrouwde Nederlandse thuisbasis, maar heimwee heb ik niet. ‘Alleen’ in het buitenland maakt dat je zo enorm veel leuke nieuwe dingen doet en interessante mensen tegenkomt. Dat moet ook wel, want je hebt nou eenmaal nog geen vrienden of familie om op terug te vallen. Als je ‘alleen’ bent werken mensen net even iets harder voor je en jij voor hen. Een voorbeeld: mijn 20-jarige klasgenoot die voor het eerst op zichzelf woonde leerde ik koken en z’n eerste wasje te draaien. Een vriendin loodste mij weer via de achterdeur binnen bij een fancy proeverij. En een collega op stage stelde me voor bij een aantal potentiële werkgevers. Op mijn beurt leerde ik haar schakelen in mijn kleine rode autootje. En hielpen we een docent verhuizen op een brakke zondagochtend. Het zijn de kleine dingetjes die het hem doen, zonder dat daar iets voor terug wordt verwacht.
Twee weken geleden was daar weer zo’n perfect voorbeeld van. Naar aanleiding van een reactie op één van m’n blogs werd ik uitgenodigd bij château Branas Grand Poujeaux in Moulis-en-Medoc. De eigenaar is Nederlands en zorgde voor een warm welkom met een uitgebreide wijngaard tour. Super om zo nieuwe mensen uit de wijnwereld te treffen! Ik viel met m’n neus in de boter. Naar aanleiding van een eerdere proeverij met een journalist, stonden er 10 jaargangen open. Mega interessant om alle verhalen en belevingen bij elk van de vintages te horen. Na afloop nodigde hij me uit om aan te schuiven bij een etentje die avond. De gasten, een buurman en zakelijke vriend, werden geïntroduceerd als ‘leuke lui, goed voor je netwerk’. De keuze tussen een opgewarmd prakkie of een fatsoenlijke maaltijd en wijn uit chique Zalto glazen was natuurlijk snel gemaakt.
Als een ware assistent dek ik de tafel terwijl de wijnmaker een verwoede poging doet om de oesters open te steken. Eén voor één komen de gasten binnen. De buurman bleek een master sommelier te zijn en de zakelijke vriend was een grote jongen geweest in de Engelse wijnhandel. Na alle formaliteiten ging het al snel over diepzee vissen en de eerste grappen over de Franse mentaliteit waren al snel gemaakt. Een hele normale woensdagavond zou je zeggen. Tot de gesprekken terugkwamen op wijn. De Engelsman begon ineens te praten over Jancis Robinson (je-weet-wel, DE grote vrouwelijke wijnschrijfster) alsof het z’n beste vriendin was. De Amerikaan ratelde proefnotities van alle fancy producenten op alsof het dagelijkse kost was. En de Nederlander wist alle juicy details te vertellen over recente chateau overnames aan de linkeroever. Had ik toch even niet door in wat voor gezelschap ik me eigenlijk bevond: de senior-adviseur van Christies (het beroemde wijnveilinghuis), een hoge pief van chateau Margaux en de Nederlandse gastheer die klaarblijkelijk al meerdere wijnbedrijven in Bordeaux en Zuid-Afrika had gehad. Ik was compleet starstruck en zat nog net niet stotterend aan tafel. Met plezier heb ik deelgenomen aan de discussies, maar vooral genoot ik van de gesprekken van de mannen onderling. Zo veel als ik leerde deze avond leerde over de realiteit in onze wijnwereld, ongeëvenaard.
Zes uur later dan gepland reed ik weer terug naar huis. Wat een dag! Ik besefte nog niet echt wat me zojuist was overkomen, maar een memorabele avond was het zeker. Of de heren me nog zullen herkennen bij een eerstvolgende ontmoeting? Geen idee, maar ik ga ze er zeker aan herinneren. Want je weet maar nooit hier in de wijnhoofdstad van de wereld. Je buurman kan maar zo een interessante wijnconnectie zijn, of in ieder geval iemand waar je je wijnliefde mee kan delen. Op momenten als deze ben ik extra dankbaar. Niet alleen omdat mensen me een stapje verder helpen in de business, maar vooral omdat ze Bordeaux laten voelen als een thuis! Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt.
À bientôt!
Rianne
bekijk hier alle verslagen van Rianne
