Rianne Ogink: Als een wijnprinses in Frankrijk

Goed nieuws, ik ben de kersverse nieuwe stagiair van château Palmer! Het is moeilijk uit te leggen hoe blij ik ben met dit nieuws. Begin november stuurde ik m’n eerste motivatie mail richting dit prestigieuze wijnkasteel. Als rasechte Nederlander ging ik er dan ook vanuit dat ik binnen twee dagen reactie zou hebben. Dit bleek in Frankrijk toch anders te gaan. Het werd een klassiek gevalletje van het kastje naar de muur. Maar niets zou me tegenhouden. Dit chateau was de ultieme droom. 

Dagenlang ververste ik handmatig mijn email en checkte ik tegen beter weten in mijn telefoon. Tegen half januari was ik de hoop een beetje aan het verliezen. Herinnering mailtjes leken niet te helpen en ik had inmiddels contact gehad met vier verschillende personen. Dus zat er niets anders op, ik raapte ik al m’n laatste moed bij elkaar en belde de grote baas van viticulture bij Palmer. Maar hoe benader je als ‘directe’ Hollander een ‘gevoelige’ Frans? En wat is het verschil tussen doorzettingsvermogen en aan het lijntje gehouden worden. Ik had geen idee meer. Ik hoor het mezelf nog zeggen: “hoor ik volgende week meer? Nee hoor geen probleem monsieur. Ik wacht rustig af monsieur. Dank u wel monsieur”. Als een braaf schoolmeisje hing ik weer op en ondertussen werd ik gillend gek. Twee weken later was daar eindelijk de uitnodiging voor een sollicitatiegesprek, wat een opluchting!

Het moment van de waarheid. Ik was perfect voorbereid, alle artikelen ooit geschreven over Palmer had ik gelezen en de complete werk historie van het team stond in mijn geheugen gegrift. Het bleek allemaal niet nodig te zijn want het gesprek ging ongeveer zo:

P: “spreek je Frans?” 

R: “un petit peu”. 

P: “wil je het gesprek in Frans voortzetten?” 

R: “I will try”. 

P: “heb je eerder voor langere periode in een wijngaard gewerkt?” 

R: “non” 

P: “ok, heb je dan al eerder wijn gemaakt?” 

R: “non”

P: ”ervaring met onderzoek?” 

R: “non”

Je begrijpt, m’n zelfvertrouwen werd met de minuut minder. Gelukkig kreeg ik de kans om m’n motivatie en werkervaring toe te lichten in het Engels. Het werd uiteindelijk toch nog een prettig gesprek. Voor het einde van de maand zouden ze een knoop doorhakken. Ik telde de dagen af. Drie weken later kwam het verlossende mailtje. Inmiddels had ik geen nagels meer over. Ze waren onder de indruk en wilden me graag in het team hebben. Dansend ging ik de kamer rond. IK HEB EEN STAGE BIJ CHATEAU PALMER!

Château Palmer is één van de absolute top producenten uit Margaux in Medoc (linkeroever Bordeaux). Dat ik hier zou gaan werken had ik me een paar jaar geleden niet voor kunnen stellen. Het is een klassiek voorbeeld van één van de belangrijkste lessen die ik ooit leerde in Amsterdam: “het is niet wie je bent, het is wie je kent”. Zonder de hulp van een aantal contacten was ik er nooit binnen gekomen. Ze gaven me insider informatie om het ijs te breken en stelden me voor aan hun vrienden. Ze deden een goed woordje voor me en zetten de kasteeldeur bijna letterlijk op een kiertje. MERCI! 

Begin april verlaat ik m’n studentenbunker en stop ik heel m’n inboedel weer in het kleine rode autootje. Althans, dat is als hij morgen door de APK komt. Een droom komt uit want gedurende de stage woon ik bij Palmer tussen de wijngaarden. Een mooie prinsessen kamer in één van de kasteeltorens zou leuk zijn, net als het sprookje van Rapunzel. In realiteit zal het waarschijnlijk een klein kamertje in de stallen worden. En de prins op het witte paard eerder de wijngaardknecht op een versleten tractor. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik ga voor een ‘ze leefde nog lang en gelukkig’.

À bientôt!
Rianne

bekijk hier alle verslagen van Rianne