Ik maak wijn! Een gek idee eigenlijk. De dagen in de wijnmakerij vliegen voorbij en door alle drukte realiseer ik het me niet altijd, maar ik maak gewoon wijn. Natuurlijk ben ik op dit moment nog niet degene die de alles bepalende beslissingen maakt of zichzelf de wijnmaakster mag noemen. Maar toch, wij zorgen ervoor dat dat heerlijke druivensap wordt omgezet in de gewenste alcoholische versnapering! Dit was de droom een paar jaar geleden.
Graag zou ik zeggen dat het allemaal waan-zinnig is, maar dat zou niet 100% waar zijn. De realiteit is niet zo picture perfect als in mijn fantasie. Social mediakanalen zijn momenteel overspoelt met romantisch aandoende oogst foto’s. Wijnkelders zien eruit als nieuw en zelfs het loeizware plukken ziet eruit als een dag in paradijs. Het lijkt allemaal zo idyllisch, maar niets is minder waar. Het is buffelen, zes dagen per week, twaalf uur per dag. Met pompen slepen, gemartel met lompe slangen, sjouwen met houten vaten en extreem veel schoonmaken.
Na precies een maand begin ik eindelijk een beetje m’n draai te vinden. “Dat je weet hoe wijn gemaakt wordt wil niet zeggen dat je ook daadwerkelijk wijn kan maken”. Dat is wat de wijnmaakster tegen me zei van de week. Het was een goed bedoelde opmerking, maar toch. De enorme waarheid die zit in die paar woorden kwamen toch even binnen. Je suis débutante, het leven onderaan de wijn carrière ladder. Er zijn dagen dat ik me onzeker en incompetent voel en dat ik me bijna afvraag of dit wel de goede stap is geweest. Van die dagen dat de tijd voorbijkruipt en niets lijkt te lukken. Dagen waarop mijn hele lijf pijn doet en ik letterlijk geen zonlicht zie. Precies het soort dagen dat je pomp er mee ophoudt, de tank overloopt en een stapel druivenkratjes omvalt tijdens het spitsuur. Vervolgens struikel je over een van de zeven slangen op de grond, laat je ruimtelijk inzicht je in de steek en krijg je je materiaal niet losgeschroefd. Dat soort dagen, of liever gezegd weken, zo had ik het me niet ingebeeld. Maar zo ziet het leven eruit als een beginner in de wijnkelder.
Gelukkig zijn er ook dagen die wel lekker gaan. Het is echt een heerlijk gevoel wanneer ik eindelijk iets zonder hulp of uitleg gedaan krijg. Of als ik de stagiaire met overtuiging (in het Frans) heb kunnen uitleggen hoe iets werkt en waarom. En als de wijnmaakster me dan ineens het vertrouwen geeft om bijvoorbeeld alle gisten toe te voegen, dan kan mijn dag niet meer stuk. Ondanks dat het misschien een wat moeizaam begin was ben ik blij met de plek en fase waarin ik zit. Ik realiseer me nu dat het prima is om een knullige beginner te zijn en dat dit erbij hoort. Ik moet geduld hebben, rustig door ploeteren en niet te veel overdenken. Want er komt een moment dat dat beginnersgevoel weg is en ik een stapje omhoog kan op de ladder. En wat loop ik nou eigenlijk te klagen? Ik maak gewoon wijn!
Dus wat ik eigenlijk wil concluderen:
1. Je carrière omgooien en opnieuw beginnen is niet altijd een pretje
2. Oogsten en kelderwerk is niet romantisch, maar keihard werken.
3. Wijnmaken is fantastisch!
À bientôt!
Rianne