Schoolvakanties, wat heerlijk! Lekker om na twee maanden gewoon een weekje te kunnen lummelen. Geen lessen, geen volgeboekte agenda, geen reisplannen en alle tijd om studiestof te herhalen. Een keer echt rust en tijd voor mezelf pakken, dat was het idee. Het duurde drie dagen. Drie dagen voordat de onrust me weer bekroop. Ik wil onder de mensen zijn. Ik wil op pad. Ik wil nieuwe dingen ontdekken. Ik wil op wijnreis. En waarom ook niet? Niet te veel nadenken, gewoon doen!
Ik had de intentie om hard met de studie aan de slag te gaan, maar helaas. Voor ik het wist zaten we, een vriendin en ik, een dag later in m’n rode autootje. De auto is inmiddels omgedoopt tot ‘Guus’, op z’n Deventers: het rode ‘skeurijzah’. Guus is mijn eerste auto, het is een lekker degelijk, knalrood Mazdaatje van ruim twintig jaar en zit vol met krassen. Voorheen was hij van een, hoe cliché, oud mannetje. De deur van de bestuurdersportier wil niet meer open, maar verder rijdt hij nog als een zonnetje. Vier uurtjes naar Spanje zal ook wel goed komen. Als ik van tevoren had geweten hoe zwaar hij het zou hebben met de steile hellingen, dan had ik misschien toch voor het vliegtuig gekozen. Of misschien was het meer ikzelf die moeite had met alle hellingproeven. Maar dat terzijde. De banden opgepompt, tank vol gegoten, roadtrip playlist aan en we zijn klaar voor vertrek!
Binnen no time hadden we, met een beetje hulp, een mooi programma in elkaar gedraaid. Acht wijnbedrijven in twee en een halve dag, moet lukken. Het thema was traditie vs. modern, zwarte tanden en het trainen van onze lever. Met een beetje pech sjokten we 2 uur lang met een groep toeristen achter een gids aan. Met een beetje geluk werden we rondgeleid door de wijnmaker zelf. Die persoonlijke touch maakt toch de wereld aan verschil. Albert Einstein zei ooit “I have no special talent, I am only passionately curious”. Nu wil ik mezelf niet vergelijken met Albert Einstein, maar als mijn hoofd overloopt van de vragen is het toch heerlijk als iemand er uitgebreid antwoord op geeft. Niets ‘It depends’, heerlijk!
We laten ons bijpraten over de verschillende visies wat betreft vergisting en rijping. De traditionalisten zoals bijvoorbeeld bodegas Roda of Torra de Oña (project bodega La Rioja Alta), gaan voor lekker veel houtgebruik. Het liefst getoaste Amerikaanse vaten, die een kokos, pure chocolade en koffie-achtige smaak aan de wijn kunnen geven. Allemaal pronkend met de ‘reserva’ en ‘gran reserva’ stickers op de fles, zodat de consument weet hoe lang de wijn heeft gerijpt.
Bij de zogenaamde modernisten zoals Lalombe (premium project van bodegas Ramon Bilbao) zien we vooral grote cementen vergistingsvaten en neutraal Frans hout van groot formaat (500L i.p.v. 225L) waarmee het druifeigen karakter behouden blijft. Bodegas Artuke doet helemaal gek en maakt een wijn door middel van ‘maceración carbónica’. Deze wijnmaak methode, bekend uit de Beaujolais (Frankrijk) zorgt voor een knaller van een fruitbom. Onder het label ‘vino generico’ hebben de modernisten vrij spel. Niet altijd even overzichtelijk voor de uiteindelijke drinker, des te leuker voor de wijnmaker. Maar wat blijkt nou, Rioja is niet zo makkelijk in twee hokjes te plaatsen. Zie bijvoorbeeld bodegas Lopez de Heredia, traditioneler dan dit wordt het niet. Hun kelder ligt vol met duizenden Amerikaanse houten vaten, maar ze zijn niet op zoek naar houtsmaken in de wijn. Dus wat is nou eigenlijk modern en traditioneel?
Drie dagen later maken we de balans op. Wat was opvallend en wat vonden we nou echt topkwaliteit? Opgeteld proefden we 32 wijnen en het blijft lastig. Heb ik wel objectief geproefd? Werd ik beïnvloed door die charmante wijnmaker die naar me liep te knipogen? Is het toeval dat de wijnen die echt indruk maakten allemaal door de wijnmaker zelf werden geschonken? En hoe komt het dat sommige producenten waar ik zulke hoge verwachtingen van had, niet lekker uit de verf kwamen? Ik neem het allemaal voor lief. Uiteindelijk is maar één vraag echt belangrijk. ‘Wat vond ik lekker?’ Ik laad Guus vol met mijn favoriete flessen, het is tijd om weer richting Bordeaux te gaan.
Mijn highlight van deze reis? Bodega Pretium van Berta Valgañon. Misschien komt het doordat ze ons meenam naar haar 120 jaar oude wijngaard. Of omdat ze de 10ha volledig in haar eentje onderhoudt. Omdat ze onze flessen à la minute nog met de hand voorzag van labels. Of omdat je haar eigenzinnigheid en passie leek terug te proeven in haar wijnen. Geen idee, maar ik vond het prachtig. We rijden al nagenietend terug. Ik probeer de acute stress actief te negeren wanneer ik aan al het onafgemaakte schoolwerk denk. Maar goh wat was het het waard. Niet te veel denken, gewoon doen. Ik leef m’n beste leven!
À bientôt!
Rianne
Hier vind je de actuele Top 10 rode wijn uit Sicilië van alle door ons geproefde en beoordeelde wijnen nu verkrijgbaar in de winkel. Maar er zijn nog veel meer lekkere rode wijnen uit de Sicilië daa...
In de afgelopen jaren is de populariteit van online wijnwinkels enorm toegenomen. Steeds meer mensen kiezen ervoor om hun favoriete wijnen vanuit hun luie stoel te bestellen.Deze trend is niet alleen ...
Hier vind je de actuele Top 10 rode wijn uit Stellenbosch van alle door ons geproefde en beoordeelde wijnen nu verkrijgbaar in de winkel. Maar er zijn nog veel meer lekkere rode wijnen uit de Stellenb...
Schoolvakanties, wat heerlijk! Lekker om na twee maanden gewoon een weekje te kunnen lummelen. Geen lessen, geen volgeboekte agenda, geen reisplannen en alle tijd om studiestof te herhalen. Een keer e...
