Rianne Ogink: Wat ik me besefte in 2023

"Ogink die naar Bordeaux, India, Amsterdam ging"

Twee-duizend-vier-en-twintig, ik sta te trappelen! Terwijl ik me plichtmatig volgiet met matige prosecco lees ik de zoveelste ongeïnspireerde blog over wijnen die passen bij kleffe warm-opgepiepte oliebollen. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan oud & nieuw. En dan heb ik het nog niet eens over de honderdplus 2023 recaps op Instagram die al dagen mijn social media feed overheersen. Toch betrap ik mezelf erop dat ik met weemoed door mijn eigen foto’s zit te scrollen. Bijna laat ik me verleiden om ook zo’n filmpje, reel, tiktok of je ne sais pas quoi te maken. Maar dan besef ik dat wat ik ook in elkaar zou draaien, het te kort zou doen al die grote en kleine momenten die impact hadden in 2023.

In 2023 rondde ik als hoogtepunt mijn bachelor Viticulture & Enology af in Bordeaux. Ik leerde met veel vallen en opstaan mezelf te redden in het Frans.

Ik won zo’n 8 kilo aan heupvet door een overdaad aan baquettes, demi-sel beurre en canalées. Die ik vervolgens weer verloor tijdens het geploeter in de wijnkelder gedurende mijn eerste oogst. Wat m’n eerste officiële en betaalde baan was in Frankrijk. Meermaals tijdens de oogst twijfelde ik of de hele Frankrijk-wijnmaak keuze wel een goed idee was.

Maar telkens als ik weer door die wijngaarden liep was ik gelukkiger dan ooit. Zodoende begon mijn strijd met de Franse bureaucratie en ben ik nu trotse bezitter van een bankrekening en een +33 telefoonnummer. Ik verhuisde zo’n drie keer, van campus studiootje op driehoog, naar prinsessen kasteelkamer bij château Palmer en vervolgens naar een studentenhuis met vijf losgeslagen pubers. Ik dronk de beste en slechtste wijnen van mijn leven dit jaar en ontmoette al doende allerlei interessante mensen. Het was een jaar met veel bloed, zweet en katers. 

Dus daarom geen zoetsappig terugblikfilmpje, maar eerder een moment van besef in de vorm van deze column ‘wat ik me besefte in 2023’. “Het is niet wie je bent, het is wie je kent”. Het is een uitspraak die ik vroeger hekelde. Ik was ervan overtuigd dat als je ergens maar hard genoeg voor werkt, je alles kan bereiken. In je eentje en zonder hulp bedoel ik dan, zo zat dat in mijn hoofd. Dit jaar is het tegendeel voor de zoveelste keer bewezen. Zoveel mensen hebben me het afgelopen jaar geholpen of iets gegund. Het waren volledig vreemden die deze blog lazen, oud-restaurant gasten, vage kennissen of vrienden en vrienden van vrienden. Zonder dit wijnnetwerk zou ik nooit zijn waar ik nu ben. 

“Heb geduld, alles komt op z’n tijd”. Ik zou het met een kruisje op mijn hand moeten laten tatoeëren. Het is mijn grootste valkuil, maar de onrust is misschien ook wel mijn grootste motivator. Dat je na een jaar studeren en praktisch geen ervaring nog niet meteen een top wijnmaker bent, is natuurlijk logisch. In mijn hoofd liever gisteren dan vandaag. Ik hou er niet van om een knullige beginner te zijn. Meteen resultaat verwachten is niet realistisch, maar het voelt toch als een stukje bevestiging dat wijnproductie in Frankrijk de juiste keuze is. Daarmee dus het goede voornemen om 2024 met een buddha-zen mindset tegemoet te gaan. Bon chance à moi.

“Home is where the heart is” is de meest verschrikkelijke, bijna onuitstaanbare, cliché uitspraak ooit. Maar zo waar. M’n huidige woonstatus komt momenteel meer overeen met een dakloze of nomade. Het enige wat ik bezit is m’n kleine rode autootje, en zelfs die staat momenteel bij de garage. Dus wat is nou eigenlijk thuis? Ik voel me tegenwoordig een tikje ontheemd. Afgelopen maand was ik weer even terug in Amsterdam. Ik werkte weer bij Zoldering, fietste door de kneuterige straatjes van Deventer en sprak m’n NL-vrienden weer alsof ik ze gister nog gezien had. Momenteel noem ik Bordeaux thuis, terwijl ik er feitelijk niets meer heb dan een troosteloze 1,5m2 opslag box. Dus ik heb besloten dat je meerdere plekken thuis mag noemen. Deventer, Amsterdam, Bordeaux en wie weet straks ook Kaapstad.

Het was een jaar waarin ik langzaam, maar zeker uit heb gevogeld op welke manier ik mijn wijntoekomst vorm ga geven. Hoogstwaarschijnlijk verandert het plan nog minimaal vijf keer, maar ik kies mijn eigen pad. Het is een luxe die ik iedereen wens voor het nieuwe jaar. Tot zo ver mijn 2023 recap, zelfs inclusief foto’s. Misschien moet ik dan toch toegeven dat ik ben gezwicht voor de trend. Wie weet wat de toekomst brengt, voor nu is de eerstvolgende stop: Zuid-Afrika. De komende drie maanden assisteer ik in de wijnmakerij van Damascene. On y va!

À bientôt!

Rianne