Rianne Ogink: Wijnhuis dramatiek

Ik schrijf deze blog vandaag vanuit een donker hoekje achter in het klaslokaal. Het is 09.00u in de ochtend en ik probeer de les over vins doux naturel te overleven zonder te kokhalzen. Een kater zoals die van vandaag heb ik in geen maanden gehad. Het positieve van het hele geheel is dat de hele klas er hetzelfde bij zit. Verbroederd en na gniffelend scrollen we de foto’s nog een keer door terwijl de docent de volgende set geurige, 18% alcohol, vol-zoete wijn inschenkt. Dat gevoel van saamhorigheid hadden we echt even nodig. Twee weken geleden hebben we namelijk ons hele hebben en houwen naar Montpellier verhuisd. We vonden een groot appartement waar we met z’n zessen in konden verblijven, gezellig dachten we. Een grote fout, zo bleek. Goede klasgenoten zijn duidelijk niet per se goede huisgenoten. 

Het begon al bij het boeken van ons nieuwe wijnpaleis. De één wil een eigen badkamer, de ander wil een tweepersoonsbed voor zichzelf, de volgende heeft een minimaal bestedingsbudget waar rekening mee gehouden moet worden, en ga zo maar door. We leken het niet eens te kunnen worden met elkaar. Zes uitgesproken persoonlijkheden en een leeftijdsrange variërend van 21 tot 36 is een klassiek recept voor discussie. Dag één begon meteen de ellende. Twee huissleutels op zoveel individuen is gegarandeerd gezeik. Het zonder overleg uitnodigen van een zevende klasgenoot, om twee weken bij ons op de bank te slapen, was ook geen handige zet. Een dag later was er drama over de kamers, met als gevolg dat we inmiddels weer een huisgenoot minder hebben. De afwas was niet goed genoeg gedaan en ook met nachtelijke herriemakers werd korte metten gemaakt. Dag drie vond men het idee van gedeelde boodschappen en de Splitwise app ineens te lastig en ruziede ik met mijn twee kamergenoten over de verwarming in onze 10m2 slaapbunker. 

Met allemaal volwassenen zou je denken dat dit allemaal snel uit te praten en te regelen is, maar nee. De Italiaanse lijkt continu op zoek te zijn naar ruzie. De klasgenoot uit Georgië communiceert enkel via Whatsapp. De Duitser heeft meer weg van een struisvogel als het aankomt op discussies. En de Belg breekt een dag later alle afspraken weer, waardoor het hele riedeltje weer van voor af aan begint. En ik zei de gek, compleet tegen mijn conflict-mijdende gewoontes in, blijk de mediator van de groep. Ik heb me in geen tijden zo volwassen gevoeld, wie had dat gedacht. Hele dagen brandjes blussen en huisgenoten tot bedaren brengen. Lekker op z’n Nederlands, ietwat lomp, direct en met 0% tolerantie voor bullshit, maar het lijkt te werken. Ik hoop dat we gewoon een beetje moeten wennen en daarna alles beter gaat worden, we zullen zien…

Niets verenigt meer dan gezamenlijk dronkenschap bedacht ik. In de horeca werkte dat ook altijd. Het idee voor taco-zondag was geboren. Ons enorme terras met panorama uitzicht over Montpellier bleek uiterst geschikt en het lenteweer was ons goed gezind. De organisatie ging uiteraard niet zonder slag of stoot, maar het werd een enorm geslaagde dag. Met een thee mok vol rode wijn (dan weet je hoe laat het is) kijk ik om me heen en geniet van dit gekke stel mensen bij elkaar. Zo enorm veel persoonlijkheden en culturele achtergronden. We hebben het toch weer geflikt met z’n allen. En hoewel we elkaar af en toe wel konden schieten, is dit een soort van familie. Het idee dat we elkaar na deze maand nooit meer gaan zien, geeft me heimwee naar ons kleine klaslokaaltje in Bordeaux. Compleet beschonken proosten we nog een keer op het goede leven. Ik denk dat die laatste dagen helemaal goed gaan komen. 

À bientôt!
Rianne

bekijk hier alle verslagen van Rianne