Rianne Ogink: Wijnschoolperikelen

Op de social mediakanalen van de wijnwereld zie ik de afgelopen tijd van alles voorbijkomen. Wereld zinfandel-dag, de lancering van Beaujolais nouveau en een heuse sherry week. Bordeaux doet niet mee aan dit alles. Want, wordt er überhaupt wel ergens anders wijn gemaakt? Beaujolais nouveau vinden ze geen wijn, maar ranja. En de laatste keer dat ik een fles van de meest fantastische sherry ooit bestelde, was de toelichting “something 30-year old”. Typisch Bordeaux. En maar goed ook, want ik heb geen tijd voor al deze extra borrels. De afgelopen twee weken was het keihard werken op de universiteit. Behalve dat ik op een oogstmachine heb gereden, was het weinig spectaculair. De grootste high kwam van de dagelijkse dubbele dosis cafeïne, maar dat terzijde.

Over schoolleven gesproken, het ergste wat er bestaat gebeurde; een groepsopdracht. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mensen en ben een teamspeler. Maar alleen in sport, niet op school! De situaties die ontstaan doen me denken aan het eerste jaar van de middelbare school. Staande op de gele lijn in het gymlokaal, wachtend tot je -als laatste- gekozen wordt voor een trefbalteam. Ik voel me heel even weer het onzekere meisje wat niemand recht in de ogen aan durfde te kijken. “Maak je eigen groepen en verdeel de vier onderwerpen”, was de ogenschijnlijk simpele taak van de docent. Her en der werden er al wat betekenisvolle blikken uitgewisseld en ook ik gaf m’n buurvrouw een subtiel elleboogje. Als laatste gekozen worden? Dat gaat me niet meer gebeuren. Ik ga het even goed regelen voor mezelf. Zonder dat er een woord gezegd was leek de groepsindeling al grotendeels gemaakt. Uiteraard is er altijd die ene zure persoon die roet in het eten gooit. Er volgde een eeuwigdurende verhitte discussie waarbij de stoelen nog net niet door de zaal vlogen. We kwamen er niet uit, morgen weer een nieuwe poging. Bij het verlaten van het lokaal voelde ik mijn telefoon al trillen met berichtjes van klasgenoten die de discussie nog even wilden voortzetten. En dat met een groep vol volwassen mensen, beschamend eigenlijk. We leken wel 15-jarige pubers. Het zal mij benieuwen hoe dit gaat aflopen. Welkom terug op de middelbare school.

De afgelopen twee weken heb ik mezelf voornamelijk opgesloten in m’n bunker. Deadlines en presentaties kleurden mijn agenda knalroze van de highlighter. Ik dacht oprecht dat ik inmiddels, met mijn 31 jaar, een stuk gedisciplineerder te werk zou gaan. Ik bedoel, ik vind alles boeiend en ik geniet ervan om in deze nieuwe onderwerpen te duiken. Dan zou concentreren voor wat huiswerk en deadlines toch niet zo’n probleem moeten zijn?! Tijdens een les over projectmanagement werden de verschillende persoonlijkheidstypes nog even mooi omschreven, een ‘slacker’. Ja een slacker, dat ben ik dus. Alles op het laatste moment en zonder tijdsdruk komt er niets uit mijn vingers. Is dat erg? Nee niet persé, want ik lever wel kwaliteit. Toch heb ik nu al medelijden met mijn over-gestructureerde groepsgenoten. Zodoende ploeter ik dus nog een nachtje door. Een kommetje dampende magnetron noedels, liters koffie, een wilde knot op m’n hoofd, joggingsbroek op half zeven, thermosokken en af en toe een klein glaasje oloroso sherry van Callejuela. Kom maar op met die deadlines!

Vol verwachting wacht ik op de eerste cijfers en resultaten. Hopelijk geven ze me de bevestiging dat ik een veel belovende toekomst heb hier. De opleiding is maar een jaar en ik voel des te meer druk om een goed netwerk op te bouwen, de juiste stage te vinden en een onvergetelijke indruk achter te laten op mijn docenten. De wereld is zo klein, je weet nooit wanneer het van pas komt. Ik wacht rustig af. En tot die tijd: presentaties, verslagen, huiswerk, stage en nachten doorhalen. Het hoort er allemaal bij. Ook als je de dertig gepasseerd bent.

À bientôt!
Rianne

bekijk hier alle verslagen van Rianne