Vintage Port, de onneembare reis

Zoals zo ontzettend velen zou ik vorig jaar op vakantie gaan in het buitenland. Onze bedoeling was Portugal van zuid tot noord doorkruisen. Beetje kust, beetje niksen, beetje surfen (vriendin dan), beetje cultuur, veel eten en vooral heel veel wijn. Goh, verrassend, wijn. Omstandigheden dicteerden anders en zo werd het Iberisch westen weer teruggezet op ons ‘to visit’ lijstje. Een lijstje waar het eigenlijk al jaren op staat, maar waar stom genoeg zelden op de eerste plek kwam. Bali kwam eerst (grote fout), Zuid Afrika (nooit fout, maar wel zoveelste keer), Zuid-Spanje (cursus in Jerez), Zuid Frankrijk (familie), Elzas (makkelijk per auto) enzovoort, enzovoort, excuses, excuses. En geen Portugal. 

    Stom eigenlijk, want waarom niet? Zo mooi is de zangerige taal en nooit ben ik een vervelende Portugees tegengekomen. De pastéis de nata kunnen altijd, of het nu ontbijt, lunch of diner is en die Carabiñeros…  als je ooit lekkere garnalen wil eten! Ik droom van de pleinen en kathedralen van Lissabon en Coimbra, de fado, de flamingo’s van de Taag, de natuur van Arouca en natuurlijk de terrassen van de Douro-vallei. Geen parasols, maar druivenstokken, dat soort terrassen. Maar dus nog steeds geen Portugalvakantie. 

    Gelukkig loop ik eens per week de winkel van Mevrouw Hamersma binnen. Dan praat Meneer Hamersma mij bij over de ontwikkelingen in de supermarkten en welke rosé ik deze zomer niet mag missen. We proeven Friese bubbelwijn of Engelse en altijd hoop ik dat er net dat ene speciale flesje open staat.  Deze week vielen mijn collega Rianne en ik met onze neuzen in de boter. Of zoals de Engelsen het doen: boter met een goede laag Portdroesem. Het is primeurtijd.

    Elk jaar deze tijd wordt de wijnpers overspoeld met vatmonsters van de meest recente jaargang (nu 2020) aan Bordeaux wijnen in de hoop dat de wijnen geprezen worden en de prijzen nog meer kunnen stijgen. Met de straffe Cabernettannines nog op het tandvlees vroeg Meneer H of we zin hadden in nog een andere primeur. Het had de lieve familie Symington behaagd een serie vatmonsters van de nieuwste vintage (2019) Port uit de Dourovallei te sturen. Zeg daar maar eens nee tegen. 

    Symington is eigenaar van meerdere Portbedrijven en maakt enkele van de beroemdste Ports die er zijn. 2019 was een hartstikke goed oogstjaar, maar niet zo goed dat men gezamenlijk besloot het ook als vintage jaar op de markt te brengen. In een vintagejaar wordt er in principe 1 wijn per producent gemaakt van de beste druiven van alle wijngaarden samen, Dé Vintage. In andere jaren als 2019 worden er ook vintage wijnen gemaakt, maar dan van verschillende onafhankelijke quinta’s (boerderijen). Minder duur, maar niet per sé veel minder in kwaliteit. 

    Een kans als deze krijg je zelden. Je proeft nog wel eens verschillende Bordeaux of Bourgognes uit hetzelfde jaar en ook Duitse Grosses Gewächs staan zo nu en dan op een rij, maar jonge vintage port vrijwel nooit. De boter in dus en wat opvalt: zelfs de goedkoopste (fout woord, betaalbaar past hier veel beter) is eigenlijk al geweldig. Misschien wat stevige tannines hier en daar of niet super diep en complex, maar al geweldig gemaakt en zo verleidelijk lekker. Ik roep altijd dat je in Sherry spekkoper bent, maar in de Douro kunnen ze er ook wat van. Met Warre’s als persoonlijke favoriet. Wil je de grootheid echt proeven, dan moet je minstens 20 jaar wachten, zo bewees een 20 jaar oude Quinta de Vesuvio die als vergelijk werd opengemaakt, maar echt waar; ook veel te jonge port is zo veel te lekker. Onmogelijk om normale gerechten bij te koken met uitzondering van blauwe kaas en pure chocola, maar nogmaals… zo veel te lekker.

    Terug naar de vakantie. Die is er dus nog niet van gekomen en door een half jaar restaurantsluiting gaat die er dit jaar helaas ook niet komen. Dus loop ik elke week gewoon weer binnen bij Mevrouw Hamersma in de hoop dat Meneer H weer een leuk aantal flesjes opgelijnd heeft. Met een beetje geluk iets Portugees. 

Job Seuren