Laat ik het op zijn minst ‘curieus’ noemen. Wanneer ik dit woord bezig, wordt het meestal voorafgegaan door een al licht geïrriteerd klinkend: ‘Mmm….  Mijn vrouw, zoon en dochter weten wat dat betekent: hij is weer eens wat kwijt. Wat er daarna gebeurt, gaat meestal als volgt: eerst ga ik nog eens kijken waar ik al gekeken heb. Gewoonlijk gaat dit gepaard met driftig heen en weer lopen, de trap op- en afstormen en het hard open- en dichttrekken van kasten of laden. 

Niet veel later klinkt er dan ‘Mmm… curieus’, gevolgd door de vraag aan mijn huisgenoten of zij toevallig mijn voetbalschoenen (komt ook voor) hebben gezien. Als er dan als antwoord klinkt: ‘Ik zou gewoon op de lucht afgaan’, ga ik proberen een schuldige aan te wijzen. Om mij gewoonlijk niet veel later duizendmaal te verontschuldigen als mijn vrouw – na een zuchtend ‘Zal ik ze dan maar even zoeken?’ – deze uit mijn voetbaltas haalt. Ze zaten – heel curieus – gewoon in het zijvak. 

Bij deze Mandrarossa kan mijn vrouw rustig blijven zitten, maar curieus blijft het. Petit verdot. En dan niet als blenddruif in eikenhouten bordeaux maar als solist afkomstig uit Siciliaans roestvrij staal. Gemaakt door dezelfde producent die – ook al zo curieus – fiano met chenin blanc heeft geblend. Gelukkig niet alleen opmerkelijk door de druifkeuze maar ook door geur en smaak. Koele pruimen, frivole viool en met een sappige zest & drive. Wie wordt de BOB?