Waar de primitivo flink van zich af buldert, voert Settebraccia een gesprek op een wat normaler volume. Nu hoef je niet te schreeuwen om gehoord te worden. Aldus het tegeltje boven het theemeubel van mijn oudtante Agaath. Niet dat zij thee dronk overigens. Oude klare, afgetopt met een paar druppeltjes citroenjenever voor de zoetbeleving. Wijn was voor ‘prufessurs’, zoals ze iedereen met een bril op noemde. Pol Pot had wat die stellingname betreft een goeie aan haar gehad. Maar dit geheel terzijde.

Verwacht overigens nog steeds geen zacht gefluister. Waarover spreken wij? Onder andere over de susumaiello. Ook susumaniello. Aparte, eigenzinnige en ook eenkennige druif. Houdt zijn actieradius beperkt tot het zooltje van de hak van de Laars. Maar treedt de geur- en smaakbeleving niet met voeten.

Geeft gul donker rijp fruit. In deze uitvoering veel rijpe kersen, wat pruim, bessen ook en het zoetje van kersenlikeur. De negroamaro, de ‘zwart-bittere’, rolt nog wat met de spieren en legt wat donker gewicht in de fruitschaal. Wederom behoorlijk met de speculaaspoppenwagen aan de rol geweest maar toch weer erg in orde voor wie wel van wat inhoud houdt.