De susumaiellodruif. Wie kent ’m niet? Wij niet. Moesten ’m dan ook even opzoeken in het druivenbijbeltje van Jancis Robinson dan overigens niet verder komt dan ‘levendige, diepdonkere blauwe druif die de Adriatische Zee is overgestoken om in de hak van de Laars wijn te gaan maken’.

Tijdens het overschrijven van de naam heeft de wijnmaker op Due Palme er vervolgens nog een N aan toegevoegd, zodat-ie daar als ‘susumaniello’ door het leven gaat. En hij is niet de enige. Zo hebben we hebben we 'm wel vaker aangetroffen.

'N?, zeg je dan.

Dan is het te hopen dat na het tikken van al die info ook de wijn zelf lekker is. En gelukkig is dat zo. Van Due Palme proefden we ook al de rode van deze druif. En die was pico. En kijk aan, al is er niet veel susumaniello meer (op het laatste moment van turven was er op heel Sicilië nog maar 72 hectare te vinden) voor deze rosato bleek er toch nog voldoende.

En dat geldt waarschijnlijk ook wel voor de animo om 'm te drinken. Nu eens niet zo'n modieuze pipserik in de bloedarmoede-look maar een gezond roze blozende zuiderling die lekker wat te melden heeft.

Kloek, kruidig en kordaat. Kersen op marmelade. Gedroogde abrikozen met wat mandarijn. Rondingen en vulling. Heuse tannines zelfs. Echte wijn.