Druif viognier staat al sinds onheuglijke tijden aangeplant in de noordelijke Rhône. Rond Condrieu. Plus een beetje in Côte Rôtie, waar hij een bescheiden maar heilzame invloed heeft op de stoere syrah.

Maar verder vond je nergens condrieu. 

Erger nog: na een bescheiden populariteit van zoetige condrieu in de 19e eeuw verdween de druif bijna uit de wijngaarden. In 1968 stonden in Condrieu en Côte Rôtie, en daarmee in de Rhône, in heel Frankrijk en in de hele wereld nog slechts veertien hectare viognier. 

Sinds begin jaren negentig is er echter een viognier-revival. Eerst in Zuid-Frankrijk, nu zelfs wereldwijd. 

Dat gaat niet altijd goed: nogal wat viognier is log en overbloezend zwoel. 

De kunst is de gulle, bijna overdadige geuren en smaken te temmen met een korset van fijne zuren. 

Is hier prima gelukt. De karakteristieke geur en smaak van abrikozen en bloesem, zwoel en rijk.

Extra prettig dit jaar is het nu zo beschaafde alcoholpercentage. Dat is bij eerdere oogstjaren wel anders geweest. Begon Alaina toch wat te bloezen, nu is haar blouse fijn getailleerd.