Waren we al eerder fan van. Van de 2018. Onalledaags, dat is zeker. Dat stond een hoge waardering destijds ( 'beste koop witte wijn') in de helaas al na één editie ter ziele gegane Wijngids 2020 van gewaardeerd collega Cees van Casteren niet in de weg. En ook collega Kleyn bleek in de nog steeds bijna dagelijkse verschijning van de Volkskrant uiterst lovend: een 9. Dat alles overigens voor de 2018 versie van deze curieuze blend waarin nota bene saaipiet macabeo plots jaén blanca en vijiriega naast zich kreeg. 

Ook de 2019 was niet mal. Wel sobre lias. Met andere woorden, de wijn heeft op zijn eigen dode gisten mogen liggen. Klinkt wellicht heel spooky maar vindt wijn fijn. En de wijndrinker ook in de meeste gevallen. Krijgt ie meer geur en smaak. Daar ontbreekt het deze Sulayr dan ook niet aan. Goudrenetten in het stro. Lof met ham. Niet voor erbij (hoewel?), maar qua bitter, zoet en vlezig. Anijs. Venkel. Salmiak. Romig-vet-zuur als een scharrelburrata. Amandeltjes in het zuur. 

2020? Niet gezien, en dus ook niet geproefd. Deze 2021 wel. Houdt zijn kwaliteitsniveau vast. En ondanks het toevoegen van viognier aan de blend, inflatie, oplopende transportkosten, een tekort aan glas voor wijnflessen toch nog steeds dezelfde prijs. 

Kortom, pak snel een glas. Nu dat er nog is....