Dat zien we niet vaak. Wijn die met zulke ruime tussenpozen tot ons komt en waarvan de verse oogst die van 2019 is. Terwijl de vorige 2017 was en daarvoor 2011. En dat zien we eigenlijk nooit bij witte wijn, en al helemaal niet bij wit uit een onbekend stukje Zuidwest-Frankrijk van een lokale onbekende druif.

Petit manseng. Ze maken er in het land van de Drie (of toch Vier?) Musketiers spannend zoet van, maar droog staat hij ook z’n mannetje.

Droog, met gespierde zuren, en toch ongekende weelde. Een strak aangezette spanningsboog tussen zoeten en zuren. Een luxe fruitmand vol,  gedroogde sinaasappelschillen, vleug honing, op de achtergrond heel fijngemanierd z’n deftige houtopvoeding. En dan tussen al die rijkdom dus die spannende zuren.