Je zou het Nederlandse wijn kunnen noemen. hoewel, hooguit half. De mannelijke helft van het wijnboerenpaar is Nederlands, maar zijn vrouw Italiaans, en hun wijndomein, Le Masciare, ligt ver ten zuiden van ons, rond Napels, waar de Romeinen al vermaarde wijnen maakten op de ‘vurige velden’ met hun vulkanische bodem. Nu maakt Le Masciare er eerbiedwaardige klassiekers. Indrukwekkend rood van druif aglianico, en een zeer opgewekte fiano. 

Volgens sommige Napolitaanse chauvinisten werd druif fiano al door Plinius genoemd, voor hij onder de Vesuviusuitbarsting verdween, maar aangezien het niet meer dan hoopvol gedagdroom is dat de apiane waar Plinius 2000 jaar geleden over schreef dezelfde druif is als de huidige fiano, geldt als oudste vermelding 1240. Ook nog heel respectabel. Nadat hij eeuwenlang overal daar rond Napels in Campanië te vinden was moest hij rond 1970 toch van uitsterven worden gered.

Nu is deze bijna vergeten druif in kleine kennerskring reuze geliefd. Diverse plaatselijke wijnboeren noemen ‘m met kenmerkende Italiaanse bescheidenheid zelfs de beste druif ter wereld. Dat is misschien wat overenthousiast, maar je kunt er zeker deksels lekkere wijn van maken. Zacht en rank, geurend naar een mooi voorjaar met een takje munt achter ‘t oor, en kittige zuren om de weelde aan fruit te schragen. En mocht het u lukken al dat verleidelijks niet meteen te ontkurken: met bewaren wordt fiano nog lekkerder. Op Masciare genieten ze op het ogenblik van de wijs gerijpte 2014.