Scheurebe. In 1915 bedacht door de Duitse professor Scheu die een verbeterde versie van de silvaner wilde maken. Eentje met meer geurexpressie, beter bestand tegen de vorst en - ofschoon de naam is als een hardnekkige aandoening - minder ziektegevoelig.

Het grote succes bleef echter uit. Moeilijke druif. Lastig in het dagelijks gebruik. Doet het alleen goed op percelen die voorbestemd zijn voor riesling. En dat levert gewoonlijk nu eenmaal veel meer op. De druif zou niet meer dan een voetnoot in het grote vergeetboek zijn geweest als een klein aantal ‘Scheurebisten’ ‘m niet tot meeste geslaagde moderne druivenkruising hadden bestempeld. En de broertjes Stephan en Georg Schwedhelm uit de Pfalz behoren daar ook toe.

Toegegeven, het is een achternaam die tot associaties leidt met motorclubs waarvan de leden  'de vrijheid' opzoeken door op zonnige zondagen met zijn allen over dijken en B-wegen te sturen. Maar als dat richting hun wijngaarden in het Zellertal is, vinden wij dat prima.

Proef hun Scheurebe maar. Het pittig-frisse van zwarte bessen, het zoetbittere van rode grapefruit, het piepend gekraak van kraakverse witlof, het licht-ongepoetste van goudrenet, de trillende zuren van net aangesneden citrus.

Is vergelijken met een andere druif mogelijk? Soort van riesling? Soort van sauvignon blanc? Of is de Scheurebe toch een soort van zichzelf?

Hoe dan ook, een soort van goed. Soort van prettig geprijsd bovendien.