De 2014 die ik vorig jaar proefde leidde tot verbazing. ‘Wat krijgen we nou?’ schreef ik toen. ‘Tuthola trebbiano in hout verpakt? Hopelijk om ’m ten grave te dragen. Normaal gesproken kan deze nederige druif eiken helemaal niet aan. Maar Masciarelli die achter Marina zit, heeft daar – zoals ook met al zijn andere wijnen – heel andere ideeën over. Eerst selecteerde hij verspreid over de Abruzzen de mooiste percelen, verzekerde zich van de meest ideale microklimaatjes en wist zich gesteund door zijn ongekende vakmanschap en ambitie. Het resultaat: een van de beste witte wijnen van Italië. Van gewicht maar nergens log. Geurend maar nimmer als een blonde mevrouw met twee zonnebrillen in het haar. Ingetogen, fijn en subtiel. Goud maar geen klatergoud. Schoonheid zonder vullen, zuigen, spuiten of snijden. Niet anorectisch maar lichtcrèmig. Houvast in plaats van fladderende vluchtigheid. Gekonfijt fruit. Kraakje karamel. De guilty pleasure van ouderwets met de hand geslagen slagroom. Nee, geen spuitbus. Marina, Marina, Marina. Generatiegenoten fluiten nu de hit van Rocco Granata mee en denken aan vroeger toen alles beter leek te zijn en er überhaupt nog geen sprake was van klimaatakkoorden. Laat staan dat je eruit kon stappen.’ Zou de 2015 weer net zo goed zijn? Beter misschien? Het jaar zat weer mee. Droge, hete zomer. Herfstregens brachten water en verkoeling. Rood: uitstekend. Wit: heel goed. Beter? Nee, net zo indrukwekkend.