Met tussenpozen geproefd. Eerst was daar de 2006-oogst die ik in 2011 in het glas kreeg. Dat was een echte blockbuster die zelfs The Hurt Locker angst inboezemde. In zwarte fles. Met zwart etiket. Destijds ook een donkere wijn. Duisterpaars. Smeerbare tannines. Kauwbare materie. Hout uit Frankrijk en Amerika. In 2014 proefde ik de 2009 die een stuk vriendelijker was. En via dat pad beweegt zich ook deze 2014. Zoet, zacht en rijp rood fruit. Fijn en zonder gevaar op splinters.