Waar zijn Elzas-collega’s roestvrij-adepten zijn (naar verluidt krijgt 99 procent van alle wijnen uit de streek staal voor zijn kiezen) heeft Marc Tempé voor zijn wijnen een heel ander carrièrepad uitgestippeld. Tempé zegt: ‘Roestvrij staal is koud, levenloos, laat wijnen niet ademen, voor lang rijpen op fijne lie heb je zuurstof nodig. Geen grote wijnen zonder houtopvoeding. Je kunt niets tot uitdrukking brengen in dood, inert materiaal. Bovendien is essentieel voor een grand vin: de rol van bacteriën en schimmels die niet alleen in de bodem maar ook in de wijnkelder leven.’ Kortom, Tempé heeft zo zijn eigen kijk op wijn maken. ‘Men verklaart hem voor gek; voelt zich getart,’ schreven de Vinoblessetjes al in 1997 toen ze voor de eerste keer met zijn kunsten kennismaakten. Toen duurde de liefde echter kort. Door een dispuutje over het transport stopte de aanvoer richting Nederland al in 2000. En daarna moesten we hier zestien jaar geduld hebben. Maar toen werd er ook afgekust, op schouders geslagen en ‘zand erover’ geroepen. En was er dan ook een mooier moment denkbaar dan de jubileumproeverij van Vinoblesse (maart 2016) om elkaar ten overstaan van alle liefhebbers weer de liefde te verklaren? Destijds was de 2012 erbij. Thans is 2015 de grens over gezet, waarvoor dank. ‘Fraîcheur in voluptueuze rondeur,’ verklaart de importeur. Laat ik ’m nog wat verder duiden: rijpe peer, amandelspijs, marsepein, dat overgebleven stukje tarte tatin de dag na het bakken. Zoet en zuur en zacht en stevig. Rijk en ingetogen. Le temp Tempé est arrivé.