Georges Vernay heeft een La Dame Brune die zich in haar boudoir in Saint-Joseph ophoudt. En een blonde mijnheer in Côte-Rôtie. Weliswaar is Hermitage misschien wel de beroemdste syrah uit de noordelijke Rhône, maar het is niet de meest verfijnde. Die eer valt Côte-Rôtie te beurt. Waar Hermitage diep, stoer en rijk is, wordt het rood van de Côte ‘de mooiste, meest bourgogneachtige’ genoemd. Misschien komt het wel door het spatje viognier dat eraan wordt toegevoegd. Tot de jaren zeventig is deze rode Rhône altijd iets voor insiders geweest. Maar nu de outsiders hem ook hebben ontdekt, is het aanbod van de steile, door de zon geroosterde wijngaarden van de Côte-Rôtie ontoereikend. In de afgelopen jaren is er daarom stevig bij geplant en huisvest ook het plateau erboven syrah. Maar de wijn die daarvan afkomt, is lang zo boeiend niet. Slechts het fruit van de in de heuvel ingehakte terrassen voldoet. Tja, en dan kom je al snel deze blonde noorderling tegen. Dat klinkt allemaal wat Scandinavisch, met eeuwig zingende pijnboombossen, rendieren en blokhutten, maar de Blonde du Seigneur biedt nu net het tegenovergestelde. Zoet maar niet te zoet zwart fruit. Zoete maar niet te zoete specerijen. Zachte maar niet te zachte tannines. Subtiele maar niet te subtiele zuren. Peperigheid zo eigen voor noordelijke syrah. Een ‘cacaoplofje’, het effect dat er ontstaat bij het doorbijten van een verse chocoladetruffel. Alsook een spoortje karamelzeezout. Nee, allemaal niet Scandinavisch nee. Meer Côte-Rôtie. Van Georges Vernay.