Inderdaad: 100 euro kostbaarder dan de bourgogne blanc van de firma. Kun je dat proeven? Of dient de schaarste betaald te worden? Beide. Bourgogne wordt duurder en duurder. Met dank aan marktwerking en een aaneenschakeling van moeilijke oogstjaren. Met vorst, hagel en regenbuien van het type Niagara. En de van huis uit dure bourgognes? Die worden dan nog duurder. Toch kopen? Voor wie bijna honderddertig euro hetzelfde is als een tientje: doen. Perrières is dé wijngaard in Meursault. En Grivault heeft daarbinnen een klein ommuurd perceeltje, een clos. Officieus wordt er zelfs over een monopole gefluisterd, het hoogst haalbare. En tja, wat maakt zo’n domein dan eigenlijk van zo’n wijn? Een paar honderd flesjes max. Een vaatje of net iets meer. En iedereen op deze aardkloot die een tientje (of het equivalent daaraan) te besteden heeft en weleens van Meursault heeft gehoord wil zo’n wijn dan hebben. Tijdens de overzichtsproeverij van de importeur stonden er gereputeerde proevers voor te dringen. Ik heb keurig mijn beurt afgewacht en stiekem de fles leeggedronken. Maar ik heb wel een tientje neergelegd. Dat dan weer wel.