Leest u nu maar eerst even bij de White Bones wat er allemaal bij zo’n Adrianna Vineyard komt kijken voordat u gaat piepen: ‘Een Argentijnse chardonnay van € 53,59? Bij de Lidl koop ik er eentje voor € 3,59!’ Gaan we daarna even heel voorzichtig deze drinken. En ons vooral verbazen dat een Argentijnse chardonnay niet per se hoeft te smaken als een albinomuilezel met rieten manden op zijn flanken, volgeplet met tropische verrassingen in de kokos- ananas-, mango- en papajasfeer. Een euvel waaraan juist de budgetknallertjes nog weleens lijden. Adrianna is opmerkelijk teer en terughoudend. Als ik vergelijkingen ga maken dan gaan deze mank. Vuursteen à la chablis grand cru? Ligt voor de hand als je White Stones heet, maar reken ik goed. De discretie en zuren van puligny, en dan bepaald geen lullige? Check. Het truffelige van een belegen meursault die een reputatie heeft op te houden? Ik zeg: ja. De innerlijke beschaving van chassagne? Zeker. Ben ik dus aan het suggereren dat we hier te maken hebben met een bourgogne-achtige? Inderdaad. Maar uit die contreien proefde ik weleens wijnen met een beduidend ambitieuzer prijskaartje en minder ambities in het glas. En bovendien: White Stones is White Stones. Met een spannende pepermuntigheid, net zoals de White Bones deze kent. Overigens: als de knip het toelaat, doe ook die eens. Nog net iets kostbaarder. Van een zelfde hoge kwaliteit. En toch net weer anders.