Een oogstjaar dat de boeken in is gegaan als ‘van zeer goede kwaliteit’. De nationale druif van Oostenrijk, in handen van een wijnmaker die door Hugh Johnson wordt aangeduid als ‘iconisch’, volgens de importeur deel uitmaakt van het Wachauer superkwartet (samen met onder anderen Knoll en Prager) en bovendien wordt beschouwd als ‘een van ’s werelds meest toonaangevende producenten van witte wijn’. Dan kan het hoogstens teleurstellen, zou je zo zeggen. Maar dat doet deze wijn niet. Integendeel. Ragfijn, scherp gesneden. Geconcentreerd, lichtvoetig, rijk geschakeerd, rozijn met appel, kaneel, knapperig als bladerdeeg. Afkomstig van wijngaarden met mica in de grond. Grappig. Had mijn oma vroeger als hittebestendige ruitjes in haar kolenkachel. Zou dat het sliertje rokerigheid verklaren dat ik in deze Smaragd aantref?