Jerez. Sherry toch? Ja, maar deze dan weer niet. Heel bijzonder. Onversterkte wijn. Maar 12,5 procent alcohol. Afkomstig van unieke wijngaarden (pagos) met zeer kalkrijke albarizabodems in Añina, Balbaina en Carrascal. Van stokoude stokken, dat spreekt. Voor minder doen we het niet. En dan die wijn. Het zoet van vijgen. Het zilte van zoute popcorn. Karamelijs, ook al met zout. Gedroogde abrikoos. Toch ook die fino-, die manzanilla-zweem, opdat we wel weten waar we uithangen. Zwart-wit, die ouderwetse, los gestort in een papieren puntzak. Het zoet-zoute van een dropstaaf. Potverdikkie. Wat moet je hier nu naast zetten om te eten? Of gewoon niks van aantrekken en die fles leegsnoepen? En hoezee, ik mag in de herkansing. Importeur heeft weer een fles ingestuurd, thans van het oogstjaar 2017. Het zoet nog verheffender. Een nog fraaiere zuurhuishouding. Zo’n wijn, en dan doordrinkbaar. En laat het een aanbeveling zijn, de inhoud van de fles die al twee weken openstond voelde zich nog kiplekker. Aldus bleek toen ik uit nieuwsgierigheid ’m nog eens naproefde.