De broertjes Álvaro (1964) en Rafael (1969) Palacios. Kleine kereltjes maar grote namen in de Spaanse wijnbouw. En dat zijn ze niet geworden door te gaan zitten navelstaren. Hoe eenvoudig was het niet voor ze geweest om Bodegas Palacios Remondo voort te zetten? Het familiebedrijf dat hun vader in 1948 in Rioja Baja stichtte, was een gekende naam. Het had pal na de oorlog naam gemaakt door zich toe te leggen op bulk. Destijds was de kwaliteitswijnbouw in het ongerede geraakt. En bevrijd Spanje had grote dorst. Om die te lessen werden er zo veel mogelijk druiven ingekocht. Om daarvan grote hoeveelheden wijn te maken en deze zo kosteneffectief mogelijk te distribueren. Eigen wijngaarden waren bijzaak. Maar beide broertjes hadden andere plannen: grote wijnen maken in plaats van wijnen voor grootverbruik. Ambities die hen in de jaren tachtig naar de wijnuniversiteit van Bordeaux brachten en traineeships opleverden bij Moueix, eigenaren van onder andere Petrus in Pomerol. Vervolgens ging Álvaro in Napa Valley werken bij Stag’s Leap, de zelfverklaarde Californische evenknie van Petrus. Rafael vertrok richting Down Under naar Wynns, een fenomeen in Coonawarra. Om terug in Spanje de opgedane kennis in de praktijk te brengen in regio’s met achterstallig onderhoud. Aldus tekende Álvaro in 1989 voor de wedergeboorte van het inmiddels wereldberoemde Priorat. Met name door de uniciteit van de garnachadruif en het llicorella-terroir te benadrukken. ‘Wijnen waarvan de origine niet herkenbaar is, vind ik niet interessant,’ luidt zijn motto. Een visie die hij tien jaar later ook in Bierzo, Galicië, toepaste waar de mencíadruif zijn laatste adem dreigde uit te blazen. In de wijnwereld leverden zijn inspanningen hem de hoogste blijk van waardering op. Het Engelse Decanter, het meest kwalitatieve wijnblad ter wereld, riep hem uit tot Man of the Year 2015. Trots legde Rafael toen ik 'm jaren geleden voor het eerste ontmoette een exemplaar op tafel, voordat ik zijn wijnen uit Valdeorras, buurregio van Bierzo, ging beoordelen. En waar zijn broer zich voornamelijk op rood richtte, specialiseerde hij zich sinds 2004 in wit van de godello. Ook al een druif die in de vergetelheid dreigde te geraken in een gebied dat eveneens op sterven na dood leek. Toen hij mij liet kennismaken met zijn Louro konik alleen maar constateren dat dat heel spijtig zou zijn geweest. Inmiddels al weer de 2018 op tafel. Opgevoed op 30 hl gebruikte foeders uit de Calvadosstreek. Paar procent van de treixaduradruif erbij. Sap en vulling, appel- en perendrups, honingspat, opgefrist door die karakteristieke en vooral smaakpapilprikkelende zuren. Biologisch-dynamisce certificering in 2021.