Tardana: ‘laat’. Maar beter laat dan nooit. Op de valreep voor de vergetelheid behoede ‘vergeten druif’. Tardana. Wine Grapes, het Statenbijbeldikke druivennaslagwerk van Jancis Robinson, Julia Harding en José Vouillamoz, kent ’m ook. Maar dan wel als ‘planta nova’, nieuwe plant. Dat was volgens de drie J’s al het geval in 1513, toen de druif voor het eerst werd genoemd door Gabriel Alonso de Herrera. Welbeschouwd is het dus eigenlijk nu een heel oude plant. Hoe dan ook, de Herrera meende op zijn beurt de druif – om het overzichtelijk te houden – dan weer tortozón te moeten noemen. In ieder geval liet de man destijds ook noteren dat de vrucht lang nodig had om rijp te worden. Robinson cum suis op hun beurt haasten zich vervolgens weer eraan toe te voegen dat er in 2008 nog rond de 1000 hectare in Valencia en omstreken stond aangeplant. En dat de tardana dus wel een fijn antiek ras is maar dat-ie weinig kans maakt om bij Tussen Kunst en Kitsch de handen op elkaar te krijgen: in de meeste gevallen lijkt de druif een nauwelijks opvallende wijn voort te brengen. Maar daar is Neleman, die een uitzondering op de regel heeft weten te bottelen. Ter ere van het vijfjarig bestaan van zijn bodega heeft-ie een speciale editie van deze tardana laten maken. Onalledaagse blanco. Met diepe bitters, amandeltjes, gedroogde abrikoos, een saliescheut, wilde perzik en wat gezouten citroen. Kost een paar centen maar dan geniet je ook wel dat het een lieve lustrum is.