Abi Duhr. Klinkt als een oliesjeik uit Koeweit maar is een van de pioniers van de Luxemburgse wijnbouw. Eerst op het domein dat luisterde naar die naam, thans onder Château Pauqué. En daarvan heb je niet een-twee-drie het idee dat het in het Midden-Oosten ligt. Duhr maakt het zich niet makkelijk. Is van het steilewandwerk. Zijn in totaal 4,5 hectare wijngaard, in de buurt van het dorp Schengen, liggen op in een angstige hoek gesitueerd aan de boorden van de Moezel. En die stopt niet met stromen aan de Duits-Luxemburgse grens.

Op zijn Goldberg doet Duhr mooie dingen met riesling. En ik vermoed dat hij er eiken bij gebruikt heeft en het sap zijn malo heeft mogen laten bereiken, de melkzuurgisting. Ik heb al eens een rivaner van hem geproefd en bewonder zijn rijke en toch zo ingetogen, sjieke stijl. Daarover noteerde ik romig sap, met vermoedens van crème anglaise, perentaart met nootjes, gebakken Surinaamse kleine banaantjes, een kokosmakroon en toch ook de frisheid tarte au citro: zuur maar toch ook weer zoet.

Deze riesling is langs diezelfde leest geschoeid. Karamel en Napoleonnetjes. Mango en yuzu. Popcorn en appelflappen. En de top van de Goldberg is nog niet in zicht?