Waar de stokken van de ‘gewone’ wijnen van Tenuta Anfosso dertig jaar zijn, dienen we voor die van de Poggio Pini een forse reis terug in de tijd te maken: naar 1881. Het jaar dat in Amsterdam het eerste Nederlandse openbare telefoonnetwerk in gebruik wordt genomen. Aantal aansluitingen: 49. Het jaar ook dat de Amerikaanse president James Garfield (niet de overgrootvader van de cartoonkater overigens) in Washington op het treinstation door een geestelijk gestoorde man werd neergeschoten. 

Het jaar bovendien dat Pablo Picasso werd geboren. En het jaar dat deze stokken rossese di Dolceacqua de grond in gingen. En in een tijd waarin een gemiddeld Amsterdams gezin alleen al 49 aansluitingen heeft, Garfield bekender is geworden dan die neergeschoten president en het al jaren geleden is dat Picasso overleed, schitteren die stokken nog steeds. Waar de twee basiswijnen (als we die zo mogen noemen) zich stevig opduwen, schuren en wrikken, krijgen we hier te maken met gepolijst albast, zwart marmer en brikettenglans.

Niet dat het plots kabbelend en zoetsappig wordt maar het woeste, het druistige is wat getemd. De zuren van hun bewijsdrang ontdaan. De lange adem zuiver, diep en rustig. Een van de belangwekkende ontdekkingen in de DGH 2019. Deze 'verse' 2016 is nog beter. Gaat rond met truffels, pistachenootjes van Gotjé, de zuidvruchten- en notenlegende en herfst de geuren.