Ooit noemde ABN AMRO zich De Bank.  Met andere woorden, er waren ook andere banken maar deze op de Amsterdamse Zuidas meende zich soeverein. Benchmark. IJkpunt. De rest van de banken was Keukenkampioendivisie. Dat het bastion niet onneembaar was, bleek tijdens de financiële en economische crisis toen de regering de poeplap moest trekken om De Bank overeind te houden. Zodoende benaderde deze Château de Sancerre met enige argwaan. 

Ook al omdat ik meende de slag van mijn leven te hebben geslagen door ooit een dure merkzonnebril aan te schaffen in een truckers-café. Voor een ongelooflijke scherpe prijs. Drie dagen later viel er een glas uit. Op naar de opticien die mij fijntjes wees op de schrijfwijze van het logo: er stond Ray Bon en geen Ray Ban. Nadere bestudering van de fles parfum, die ik in dezelfde koop voor mijn toenmalige verkering had aangeschaft, onthulde ook kleine lettertjes. Boven Chanel 5 stond nauwelijks leesbaar ‘type’ gekrabbeld.

Het korstje van deze herinnering werd een tijdje terug opengekrabd door een berichtje in de Engelse pers. Het betrof een Franse rechtszaak, aangespannen door een van de kostbaarste rode wijnen ter wereld. Pomerol icoon Petrus meldde inbreuk op zijn merkrecht, omdat een goedkope bordeauxblend zichzelf Petrus Lambertini gedoopt, met daaronder ‘N° 2’. Volgens ‘de enige echte’ zou de consument kunnen denken dat het hier Petrus’ tweede label betrof, waarvoor druiven worden gebruikt die nog niet goed genoeg zijn voor de premiumversie.

Tot verbijstering vonniste de rechter echter ten faveure van het kassakoopje. Het zal koren op de molen zijn van de firma’s die hier in kranten, magazines en online hun wijnwaar aanprijzen. ‘Gebotteld in een fles van het type Barolo.’ ‘Dezelfde druivensoorten als in top Bordeaux.’ ‘Grand cru voor een spotprijs!’ Ook dat laatste klinkt geweldig, maar het is slechts weinigen bekend dat dit de een na laagste classificatie in St.-Émilion is. Er bestaat een begrip voor deze vorm van meeliften op grote merken en hun reputatie: parasitic marketing. Persoonlijk krijg ik er een wat vieze smaak van in de mond. 

Enfin, maak open die fles Château de Sancerre! 'De enige Sancerre die zich de naam van de beroemdste appellation in de Loire-regio als eigen naam mag voeren' meldt het achteretiket trots. Dat schept verwachtingen. En die worden - Bacchus is geloofd en geprezen - niet beschaamd. Noblesse oblige. Geen rechtszaken nodig. Uitstekend expressie van sauvignon blanc zoals Sancerre dat bedoeld heeft.

Sappig, gevuld, levendig en zuiver. Kruisbessen kruisen Granny Smith en helpen haar haar boodschappentas naar de overkant te dragen, gevuld met roze grapefruit, asperges, passievrucht, limoen en pepertjes.

De tevens aanwezige fruits de mer en het verse geitenkaasje zijn voor straks, als we nog een glas inschenken.